အိမ္း…ဟုတ္တယ္ .. ငါ ဒီေန႔ ေနာက္က်ေပမယ့္.. ထူးတယ္ကြ။
ဟ…! ဆုိစမ္းပါဦး.. ဘာေတြထူးတာလဲ..။
ဘာထူးလဲဆုိေတာ့ ဟင္းေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဆြမ္းဘုဥ္ေပးရင္း ေျပာၾကတာေပါ့ကြာ...။
ျဖစ္စဥ္က ဒီလုိပါ.....
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္က ကုိရင္တုိ႔ ျမင္းျခံၿမဳိ႕ စာသင္တုိက္မွာ ကုိရင္၊ ဦးဇင္း အပါး (၅၀) ခန္႔သီတင္းသုံးပါတယ္။
နံက္ (၁၀)နာရီ ေက်ာ္ေလာက္တြင္ သံဃာေတာ္မ်ားအားလုံး ေရမုိးခ်ဳိးၿပီး တစ္အိမ္းဆင္း တစ္အိမ္တတ္ ဆြမ္းခံထြက္ရပါတယ္။
ဗုဒၶဘာသာရဲ့ ယဥ္ေက်းမႈပဲေျပာမရလား၊ ဝိနည္း စည္းကမ္းလ႔ုိပဲေျပာရမလား ဆြမ္းခံၾကြတဲ့အခါမွာ ဖိနပ္မစီးရ၊ ပူျပင္းလွတဲ့ အညာေဒမွာ ေႏြရာသီ ေနျပင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ဖိနပ္မပါ ၊ သကၤန္းကုိ တကုိယ္လုံး ထုပ္ထားသလုိ ရုံထားေသာ သကၤန္းျဖင့္ ဆြန္းခံၾကြရတာ သိပ္မလြယ္လွပါ။
သို႔ေပမယ့္ ဝမ္းေရးက ရွိေသးသည္မဟုတ္လား။ ဘယ္လုိပင္ အညာေနပူျပင္းေပမယ့္ တစ္ေန႔တၾကိမ္ ဆြမ္းခံထြက္ရပါတယ္။
ကုိရင္မွာ ဆြမ္းခံအိမ္ (၂၀) ခန္႔ရွိပါတယ္။ ဆြမ္းခံအိမ္ (၂၀) ဆုိေပမယ့္ ေျပားရဦးမည္၊
ဆြမ္းခံအိမ္ဆုိရာမွာ ႏွစ္မ်ဳိး ႏွစ္စားရွိပါတယ္။
(၁) ထုိင္အိမ္ႏွင့္
(၂) ရပ္အိမ္တုိ႕ျဖစ္ပါတယ္။
ထုိိင္အိမ္ဆုိသည္မွာ … ကုိရင္ကုိ ဆြမ္းဒကာအျဖစ္ခံယူၿပီး ဆြမ္း၊ ဆြမ္းဟင္းမ်ားကုိ ဂရုတစုိက္ေလာင္းေသာ အိမ္ျဖစ္ပါတယ္။
ရပ္အိမ္ဆုိသည္မွာ .. ကုိရင္ ဆြမ္းၾကြ၍သာ ဆြမ္းေလာင္းသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဆြမ္းဟင္းမ်ား မေလာင္းလႉတတ္ ၊ တစ္ခါတစ္ရံ အလုပ္႐ႈပ္ေနလွ်င္ “ကန္ေတာ့ဆြမ္းပါဘုရား” ဟုဆုိ၍ အိမ္ေပါက္ဝက ျပန္ၾကြရတတ္ပါတယ္။
ကုိရင္တစ္ပါး.. ဆြမ္း၊ဆြမ္းဟင္း ရသည္ျဖစ္ေစ မရသည္ျဖစ္ ေန႕တုိင္းလုိလုိ အိမ္တုိင္းေစ့ ဆြမ္းၾကြရပါတယ္။ ဆြမ္းၾကြရင္းလည္း .. ဆြမ္းဒကာ ၊ဆြမ္းဒကာမမ်ား က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစ ေမတၱာပုိ႔ရပါတယ္။
တစ္ေန႔.. ဆြမ္းထုိင္အိမ္ တစ္အိမ္၌ .. ဆြမ္းၾကြကိုယ္ေတာ္မ်ား ထုိင္ရန္ခင္းထားေသာ ထုိင္ခုံေပၚတြင္ စကၡဳေျႏၵခ်ကာ ကုိရင္ ထုိင္းေနလုိက္ပါတယ္။
ဝိနည္းစည္းကမ္းအရ ဆြမ္းၾကြကုိယ္ေတာ္မ်ား “ ဆြမ္းေတာ္ဗ်ဳိ႕” ဟု အသံျပဳ ေအာ္ေခၚ၍မရ ဒါ့ေၾကာင့္ အခ်ဳိ႕ ဆြမး္ၾကြကိုယ္ေတာ္မ်ားတြင္ ေက်ာင္းသားေလးမ်ားပါတတ္ပါတယ္။ ကုိရင္မွာေတာ့ ေနာက္ပါေက်ာင္းသား မပါ၍ စကၡဳေျႏၵခ်ကာ ဆြမ္းေလာင္းမည့္ ဒကာကုိ ေစာင့္ေနရပါတယ္။
ေတာ္ေတာ္ၾကာလာေတာ့ ..အိမ္ရွင္မ်ားကုိ ေအာ္ေခၚလုိ႔လဲ ဝိနည္းမလြတ္ ..။ ဝိနည္းလြတ္ေသာ နည္းျဖင့္ ေခ်ာင္းဟန္းရပါေတာ့တယ္။
အဟမ္း.. အဟမ္း…။
ေခ်ာင္းဟန္းသံၾကားမွာ.. အိမ္ခန္းထဲမွ ဒကာမေလးအသံထြက္ေပၚလာသည္။
“ဘုန္းဘုန္းဘုရား
ဘုန္းဘုန္း ကေတာ့ပါဘုရား…. တဲ့။
တပည့္ေတာ္ အခ်ိန္ေလး နည္းနည္းေပးၿပီးေစာင့္ပါဘုရား။ အေမတုိ႔ေဈးသြားလုိ႔ တပည့္ေတာ္မကုိ ဆြမ္းေလာင္းခုိင္းခဲ့တယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္လက္သဲနီေဆးဆုိးေနတာ မၿပီးေသးလုိ႔ ခဏေစာင့္ပါဦး ဘုရား”တဲ့။
ကုိရင္ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာသြားပါတယ္။ အိမ္မွာဆြမ္းေလာင္းမည့္သူ ရွိေနၿပီကုိ ။ စကားဘာမွ မတုန္႕ျပန္ပဲ ၿငိမ္ေနလုိက္ပါတယ္။ ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းက ဝန္ခံျခင္း၊ သေဘာတူညီးျခင္းပဲ မဟုတ္လား။
ဆယ္မိနစ္ခန႔္ ၾကာေသာအခါ ဆြမ္းဒကာမေလး လက္သဲနီအလွ ေဆးဆုိးထားေသာ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားကုိ ေဆးျမန္ျမန္ေျခာက္ေအာင္ ပါစပ္မွ ေလမႈတ္ကာ သံဃာေတာ္မ်ား ဆြမ္းေလာင္းရာ ေနရာသုိ႔ ေရာက္လာပါတယ္။ ဆြမ္းဒကာမေလးက "ကန္ေတာ့ပါ ဘုရား ကုိရင္..ေစာင့္ရတာ ၾကားသြားလားဘုရား”တဲ့
ထုိေနာက္ ဒကာမေလးက.. “ေမေမတုိ႔က ေျပာတယ္ ကုိရင္ေလးကုိ ဟင္းေကာင္းေကာင္း ေလာင္းလုိက္လုိေျပာထားတယ္ ၊ ဒီေန႔ ဆြမ္းဟင္းကေတာ့ ၾကက္သားဟင္းဘုရား”ပါဘုရားတဲ့
ဆြမ္းဒကာ ၊ဆြမ္းဒကာမ်ား က်န္းမာပါေစ၊ ဒကာမေလးလည္း လုိအင္ဆႏၵေတြျပည့္ဝပါေစလုိ႔ ေမတၱာပ႔ုိ သရင္းျဖင့္ ျပန္ၾကြခဲ့ပါတယ္။ ဒကာမေလးကေတာ့ အနီေရာင္လက္သဲနီမ်ားျဖင့္ လွပေသာ လက္ဆယ္ေခ်ာင္းကုိ ဦးေတာ္တင္လွ်က္ က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။
အညာေႏြ .. ေနပူၾကဲၾကဲမွာ….ခပ္သုတ္သုတ္ျပန္ၾကြရင္း ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့
ေဒါင္…ေဒါင္…ေဒါင္…
ေန႔ဆြမ္းစား သံေခ်ာင္းေခါက္ေလၿပီ.. သံဃာေတာ္မ်ားလည္း ဆြမ္းစားေက်ာင္းမွာ စုံလင္စြာေရာက္ေနပါၿပီ။
ေနာက္က်ေနသူကေတာ့ … ဆြမ္းဟင္းေကာင္းတစ္ခြက္ရခဲ့ေသာ … ကုိရင္ပင္… မဟုတ္ပါလား…။
ျမန္မာျပည္မွ ဆြမ္းဒကာမ်ားကို သတိရျခင္းမ်ားစြာျဖင့္…။
No comments:
Post a Comment