ေခတ္မွီ ဖြင့္ၿဖုိး တုိးတက္လာတာနဲ႔အမွ် အနာဂတ္လူငယ္မ်ားအတြက္ အလုပ္အကုိင္ အခြင့္အလမ္းမ်ား ရွားပါးလာတယ္။ အေမရီက၊ဥေရာပတုိ႔မွာ လူငယ္မ်ားအတြက္ အလုပ္လက္မဲ့ ျပႆနာမ်ား ယေန႔ ရင္ဆုိ္င္ေနရပါတယ္။အေမရိကန္မွာစစ္ေျမျပင္က ျပန္လာတဲ့ စစ္သားေတြ အလုပ္ဖန္းတီးေပးရကလည္း တာဝန္တစ္ခု ပုိလာတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။
စကၤာပူလုိ ေခတ္မွီတဲ့ ႏုိင္ငံမွာေတာင္ ဘြဲ႕ရပညာတတ္မ်ားအတြက္ အလုပ္အကုိင္ ရွားပါးေၾကာင္း စစ္တမ္းမ်ားအရ ေလ့လာေတြ႕ရွိပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ ျပည္ပေရာက္လုိ႔ ဆရာဝန္ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ မိမိေရာက္တဲ့ ႏုိ္င္ငံရဲ႕ အသိအမွတ္ျပဳ စာေမးပြဲကုိ ျပန္ေျဖရပါတယ္။ ေငြေၾကး အကုန္အက်းမ်ားၿပီး အလုပ္ရဖုိ႔ဆုိတာ က်ိန္းေသေပါက္တြက္လုိ႔မရပါ။
ရုိးရုိး ပညာေရး ေဒါက္တာ ပါရဂူမ်ား ( PhD) မ်ားအဖုိ႔ေတာ့ ပုိလုိ႔ေတာင္ အလုပ္ရဖုိ႔ အခြင့္အလမ္း နည္းပါေသးတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ စာေရးသူေျပာခ်င္တာက အနာဂတ္ ကေလးမ်ား ပညာသင္ၾကားေရး စနစ္ပါ။
ယေန႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကေလးမ်ားပညာေရးကုိ ေက်ာင္းေတြ၊ ဆရာ၊ဆရာမေတြကုိ ရာႏႈန္းျပည့္ အားကုိေနတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာမ်ားဟာ စာပဲ သင္ေနတာမုိ႔ ကေလးမ်ာကုိ စာပဲသင္ၾကားတတ္ၿပီး ၊ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း အတတ္ပညာ၊ စီးပြားေရး အတတ္ပညာတုိ႔ကုိ မသင္ၾကားတတ္ပါ။
စာေရးသူႏုိင္ငံျခားေရာက္စ ESL တက္ေတာ့ ေက်ာင္းဆရာနဲ႔ စကားအတူေျပာရင္း သတင္းစာမွ BUSINESS ဆုိတဲ့ စာမ်က္ႏွာကုိ ေရာက္ေတာ့ စာေရးသူက ကေနဒါ စီးပြားေရးအေၾကာင္းေမးၾကည့္ပါတယ္ ။ ေက်ာင္းဆရာက သူရဲ႕နယ္ပင္မဟုတ္လုိ႔ မကြ်မ္းက်င္ေၾကာင္း ရိုးရုိးပဲ ဝန္ခံပါတယ္။
ယေန႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ေဆးတကၠသိုလ္မ်ားက တႏွစ္ကုိ ဆရာဝန္ေလာင္း ပ်မ္းမွ် ၅၀၀ ေက်ာ္ ေမြးထုတ္ေပးေသာ္လည္း ၅၀၀ေက်ာ္လုံးကုိ အလုပ္မေပးႏုိင္ပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ပညာသင္ ၾကားျခင္း၊ ဘြဲ႕ရျခင္းျဖင့္ မိမိရင္ေသြး အလုပ္အကိုင္ေသးခ်ာၿပီဟု မိဘမ်ား တထစ္ခ်မမွတ္သင့္ပါ။
ပညာရွင္မ်ားအဆုိအရ.. ကေလးမ်ား အနာဂတ္အတြက္ ေမြးကင္းစအရြယ္မွ အသက္ ၁၅ႏွစ္ၾကားဟာ အထူးအေရးႀကီးတဲ့အခ်ိန္ကာလလုိ႔ဆုိပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ကေလးေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ေအာင္ျမင္ေရးပုံစံကုိ ဖြင့္ၿဖဳိးတုိးတက္ေအာင္ ႀကဳိးစားေနၾကတာေၾကာင့္ပဲျဖစ္ပါတယ္။
ကေလးဟာ ေက်ာင္းေနရတာ ေပ်ာ္တယ္။ အလြယ္တကူ သင္ၾကားတတ္ေျမာက္တယ္။
ေအာင္မွတ္ အဆင့္ေတြေကာင္းတယ္ဆုိရင္ ဒီကေလး ပညာေရး အက်ဳိးေပတယ္။ ဆက္လက္ႀကဳိးစားဖုိ႔ မိဘမ်ားက တြန္းအားေပးႏုိင္ပါတယ္။
တကယ္လုိ႔ သင့္ကေလးဟာ အသိဥာဏ္အားနည္းတယ္။ အေရး၊အဖတ္၊ အတြက္ ဆုိတဲ့ အသုံးလုံးကုိ မလိုက္ႏုိင္ဘူးဆုိရင္ ကေလးကုိ ေက်ာင္းဆက္ထားတာဟာ သူ႕ကုိ ဒုကၡေပးရာ
ေရာက္ပါလိမ္မယ္။
အတန္းခန္ထဲမွာ အျခားကေလးေတြႏွင့္ယွဥ္လိုက္တုိင္း သူကုိ " ညံ့တယ္" ဆုိတဲ့ အဆင့္သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ ေတြ႕တိုိင္း ကေလးကုိ တန္ဖုိးမထား ၊မေလးစား၊ ႏွိမ့္ခ်သလုိ ျဖစ္သြား တတ္ပါတယ္။
၁၂ ႏွစ္သားအရြယ္မွာ ငတုံးငဖ်င္းလုိ႔ အေခၚခံရတဲ့ ကေလးအေျခအေန ဘယ္လုိေနမလဲ စဥ္းစား ၾကည့္ပါ။ ကေလ့ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေကာ ရုပ္ပုိင္းဆုိင္းရာ တုိးတက္ဖြင့္ၿဖဳိးမႈကုိ ထိခုိက္ ေစပါတယ္။
ေက်ာင္းေတြမွာ သတ္မွတ္တဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရး စံခ်ိန္စံႏႈန္းဟာ ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္ကုိ ထိခုိက္ေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းေတြမွာ သုံးတဲ့ စနစ္က ကေလးေတြကုိ ပညာေပးရာ မေရာက္ဘဲ အဆင့္ခြဲေပးေနသလုိျဖစ္ေနပါတယ္။
ပညာသင္ၾကားပုံစနစ္နဲ႔ ပက္သတ္လုိ႔ ဂူူးေဒါ့ဖ္စတိန္ရဲ႕ ေခတ္သစ္ ပညာေရးစနစ္ကုိ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
သူ႔စနစ္ကုိ ေဝါလ္ေဒါ့ဖ္ ေက်ာင္းမွာ က်င့္သုံးတာ အထူးေအာင္ျမင္ေၾကာင္း ေလ့လာ ေတြ႕ရွိရပါတယ္။
စတိန္နာရဲ႕အဆုိအရ.. ကေလးေတြကုိ ၉-ႏွစ္သားအရြယ္က အေျပာင္းအလဲ စလုိ႔ ဆုိင္ရာ ပညာမ်ားကုိ သင္ၾကားလုိ႔ ရပါၿပီတဲ့။
သူ႔အဆုိရ ကေလးမ်ား ၉-ႏွစ္သားအရြယ္မွာ မိဘမ်ားရဲ႕ မူဝါဒမွ ခြဲထြက္ၿပီး ကုိယ္ပုိင္ "မူ" ကုိ ရွာၾကတယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။ ကေလးေတြဟာ မိသားစုဝင္ အျဖစ္ႏွင့္ 'တုိ႔' ဆုိတာကုိ မသုံးေတာ့ပဲ ။ 'ငါ' ဆုိတာကုိ စရွာဖုိ႔ ႀကုိးစားေတာ့တာပါပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ သူ႕ဘဝအတြက္ လက္ေတြ႕ က်တဲ့ ရွင္သန္ေနထုိင္ေရးစြမ္းရည္ကုိ ရယူေတာ့တာပါပဲ။
ေဝါလ္ေဒါ့ဖ္စနစ္အရ.. ကေလးေတြ ၉-ႏွစ္သားမွာ ပန္းျခံျပဳျပင္တာ၊ ခုိရုံေဆာက္တာ၊ ေပါင္မုန္႔ ဖုတ္တာ စသျဖင့္ လက္မႈ အတတ္ပညာမ်ားကုိ သင္ၾကားေပးရမယ္ဟုဆုိပါတယ္။
ဒါဟာ အနာဂတ္အတြက္ အသက္းေမြး ဝမ္းေက်ာင္းပညာ၊ နိဒါန္းပ်ဳိးေပးရာ ေရာက္ရုံမွ်မက ၊ ဘဝရွင္သန္ေရးအတြက္ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြ ခုိင္မာလာေစတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။
ဒီအသက္အရြယ္မွာမွ သူ႕ကုိယ္သူ အားကုိး အားထားျပဳတဲ့စိတ္ မေမြးႏုိင္ခဲ့ရင္ အနာဂတ္ဘဝ ဦးတည္ခ်က္ႏွင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကုိ ဆုိးဆုိးရြားရြား ထိခိုက္လာေစတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ မိဘမ်ားဟာ ကေလးေတြကုိ ၉-ႏွစ္သားအရြယ္ကတည္းက သတိထား ဂရုစုိက္ဖုိ႔ လုိေၾကာင္းပါ။ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းမွာ ကေလးအေယာက္ ၃၀ေက်ာ္ကုိ ဆရာမ တစ္ေယာက္ တည္းႏွင့္ ကေလးတစ္ေယာက္ခ်င္းစိကုိ ဂရုစုိက္ဖုိ႔ မလြယ္ပါ။
ဒါေၾကာင့္ ကေလးေတြကုိ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ လက္ေတြ႕က်သင္ယူတဲ့ စနစ္မ်ဳိး ၊ ေက်ာင္းစာသင္ရင္း မိမိဝါသနာပါရာ အားကစားလုပ္ရင္းျဖင့္ မိမိကုိယ္မိမိ ယုံၾကည္မႈေတြ တည္ေဆာက္ေစရပါမယ္။
၉-ႏွစ္သားအရြယ္ကတည္းက သင္ရင္းလုပ္ ၊ လုပ္ရင္းသင္ျခင္း အတက္ပညာကုိ ရလာခဲ့ရင္ ဒီကေလးဟာ အလုပ္နယ္ပယ္
ေရာက္တဲ့အခါ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခုက မိမိရင္ေသြးေတြကုိ အျမဲတမ္း သင္ယူတတ္တဲ့ အေလ့အထကုိ ေမြးျမဴေပးရမယ္။
ဒါဆုိရင္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ပုဂၢိုလ္ေတြဆီက အၾကံဥာဏ္ႏွင့္ နည္းပညာေတြကုိ ေလ့လာဖုိ႔ ဝန္ေလးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ အနာဂတ္လူငယ္မ်ားဟာ ပညာအားကုိျဖင့္ အလုပ္ အခြင့္အလမ္းမ်ားကို မရွာေဖြပဲ ေအာင္ျမင္သူတုိ႔ရဲ႕ နည္းလမ္းကုိ ရွားေဖြလုိ႔ မိမိနဲ႔ သင့္ေတာ္တဲ့ လုပ္ငန္းမ်ဳိးမွာ လုပ္ရင္း သင္၊ သင္ရင္းလုပ္ ၊ အမွားအမွန္ကုိ ပညာရွင္မ်ား၊အေတြ႕အၾကဳံရွိသူမ်ား၊ စာအုပ္ စာေပမ်ားနဲ႔ ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ရင္းျဖင့္ အနာဂတ္လူငယ္မ်ား အလုပ္အကိုင္း အခြင့္လမ္းမ်ာကုိ တင္ျပလုိက္ရပါတယ္။
က်မ္းညႊန္း ။ ခ်မ္းသာတဲ့ကေလး၊ ပါနပ္တဲ့သူငယ္ ၊ညီညီႏုိင္
******************************
ယေန႔ လူေလာကကမွာ ဆရာဝန္ ၊အင္ဂ်င္နီယာမ်ားသာ ႀကီးပြားခ်မ္းသာေနသည္ မဟုတ္၊
ေဟာ္တယ္ပုိင္ရွင္၊ စားေသာက္ဆိုိင္ရွင္၊ စတုိးဆုိင္ပုိင္ရွင္မ်ားလည္း ႀကီးပြားခ်မ္းသာ သူမ်ားပင္ျဖစ္သည္။
စကၤာပူလုိ ေခတ္မွီတဲ့ ႏုိင္ငံမွာေတာင္ ဘြဲ႕ရပညာတတ္မ်ားအတြက္ အလုပ္အကုိင္ ရွားပါးေၾကာင္း စစ္တမ္းမ်ားအရ ေလ့လာေတြ႕ရွိပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ ျပည္ပေရာက္လုိ႔ ဆရာဝန္ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ မိမိေရာက္တဲ့ ႏုိ္င္ငံရဲ႕ အသိအမွတ္ျပဳ စာေမးပြဲကုိ ျပန္ေျဖရပါတယ္။ ေငြေၾကး အကုန္အက်းမ်ားၿပီး အလုပ္ရဖုိ႔ဆုိတာ က်ိန္းေသေပါက္တြက္လုိ႔မရပါ။
ရုိးရုိး ပညာေရး ေဒါက္တာ ပါရဂူမ်ား ( PhD) မ်ားအဖုိ႔ေတာ့ ပုိလုိ႔ေတာင္ အလုပ္ရဖုိ႔ အခြင့္အလမ္း နည္းပါေသးတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ စာေရးသူေျပာခ်င္တာက အနာဂတ္ ကေလးမ်ား ပညာသင္ၾကားေရး စနစ္ပါ။
ယေန႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကေလးမ်ားပညာေရးကုိ ေက်ာင္းေတြ၊ ဆရာ၊ဆရာမေတြကုိ ရာႏႈန္းျပည့္ အားကုိေနတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာမ်ားဟာ စာပဲ သင္ေနတာမုိ႔ ကေလးမ်ာကုိ စာပဲသင္ၾကားတတ္ၿပီး ၊ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း အတတ္ပညာ၊ စီးပြားေရး အတတ္ပညာတုိ႔ကုိ မသင္ၾကားတတ္ပါ။
စာေရးသူႏုိင္ငံျခားေရာက္စ ESL တက္ေတာ့ ေက်ာင္းဆရာနဲ႔ စကားအတူေျပာရင္း သတင္းစာမွ BUSINESS ဆုိတဲ့ စာမ်က္ႏွာကုိ ေရာက္ေတာ့ စာေရးသူက ကေနဒါ စီးပြားေရးအေၾကာင္းေမးၾကည့္ပါတယ္ ။ ေက်ာင္းဆရာက သူရဲ႕နယ္ပင္မဟုတ္လုိ႔ မကြ်မ္းက်င္ေၾကာင္း ရိုးရုိးပဲ ဝန္ခံပါတယ္။
ယေန႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ေဆးတကၠသိုလ္မ်ားက တႏွစ္ကုိ ဆရာဝန္ေလာင္း ပ်မ္းမွ် ၅၀၀ ေက်ာ္ ေမြးထုတ္ေပးေသာ္လည္း ၅၀၀ေက်ာ္လုံးကုိ အလုပ္မေပးႏုိင္ပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ပညာသင္ ၾကားျခင္း၊ ဘြဲ႕ရျခင္းျဖင့္ မိမိရင္ေသြး အလုပ္အကိုင္ေသးခ်ာၿပီဟု မိဘမ်ား တထစ္ခ်မမွတ္သင့္ပါ။
ပညာရွင္မ်ားအဆုိအရ.. ကေလးမ်ား အနာဂတ္အတြက္ ေမြးကင္းစအရြယ္မွ အသက္ ၁၅ႏွစ္ၾကားဟာ အထူးအေရးႀကီးတဲ့အခ်ိန္ကာလလုိ႔ဆုိပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ကေလးေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ေအာင္ျမင္ေရးပုံစံကုိ ဖြင့္ၿဖဳိးတုိးတက္ေအာင္ ႀကဳိးစားေနၾကတာေၾကာင့္ပဲျဖစ္ပါတယ္။
ကေလးဟာ ေက်ာင္းေနရတာ ေပ်ာ္တယ္။ အလြယ္တကူ သင္ၾကားတတ္ေျမာက္တယ္။
ေအာင္မွတ္ အဆင့္ေတြေကာင္းတယ္ဆုိရင္ ဒီကေလး ပညာေရး အက်ဳိးေပတယ္။ ဆက္လက္ႀကဳိးစားဖုိ႔ မိဘမ်ားက တြန္းအားေပးႏုိင္ပါတယ္။
တကယ္လုိ႔ သင့္ကေလးဟာ အသိဥာဏ္အားနည္းတယ္။ အေရး၊အဖတ္၊ အတြက္ ဆုိတဲ့ အသုံးလုံးကုိ မလိုက္ႏုိင္ဘူးဆုိရင္ ကေလးကုိ ေက်ာင္းဆက္ထားတာဟာ သူ႕ကုိ ဒုကၡေပးရာ
ေရာက္ပါလိမ္မယ္။
အတန္းခန္ထဲမွာ အျခားကေလးေတြႏွင့္ယွဥ္လိုက္တုိင္း သူကုိ " ညံ့တယ္" ဆုိတဲ့ အဆင့္သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ ေတြ႕တိုိင္း ကေလးကုိ တန္ဖုိးမထား ၊မေလးစား၊ ႏွိမ့္ခ်သလုိ ျဖစ္သြား တတ္ပါတယ္။
၁၂ ႏွစ္သားအရြယ္မွာ ငတုံးငဖ်င္းလုိ႔ အေခၚခံရတဲ့ ကေလးအေျခအေန ဘယ္လုိေနမလဲ စဥ္းစား ၾကည့္ပါ။ ကေလ့ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေကာ ရုပ္ပုိင္းဆုိင္းရာ တုိးတက္ဖြင့္ၿဖဳိးမႈကုိ ထိခုိက္ ေစပါတယ္။
ေက်ာင္းေတြမွာ သတ္မွတ္တဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရး စံခ်ိန္စံႏႈန္းဟာ ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္ကုိ ထိခုိက္ေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းေတြမွာ သုံးတဲ့ စနစ္က ကေလးေတြကုိ ပညာေပးရာ မေရာက္ဘဲ အဆင့္ခြဲေပးေနသလုိျဖစ္ေနပါတယ္။
ပညာသင္ၾကားပုံစနစ္နဲ႔ ပက္သတ္လုိ႔ ဂူူးေဒါ့ဖ္စတိန္ရဲ႕ ေခတ္သစ္ ပညာေရးစနစ္ကုိ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
သူ႔စနစ္ကုိ ေဝါလ္ေဒါ့ဖ္ ေက်ာင္းမွာ က်င့္သုံးတာ အထူးေအာင္ျမင္ေၾကာင္း ေလ့လာ ေတြ႕ရွိရပါတယ္။
စတိန္နာရဲ႕အဆုိအရ.. ကေလးေတြကုိ ၉-ႏွစ္သားအရြယ္က အေျပာင္းအလဲ စလုိ႔ ဆုိင္ရာ ပညာမ်ားကုိ သင္ၾကားလုိ႔ ရပါၿပီတဲ့။
သူ႔အဆုိရ ကေလးမ်ား ၉-ႏွစ္သားအရြယ္မွာ မိဘမ်ားရဲ႕ မူဝါဒမွ ခြဲထြက္ၿပီး ကုိယ္ပုိင္ "မူ" ကုိ ရွာၾကတယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။ ကေလးေတြဟာ မိသားစုဝင္ အျဖစ္ႏွင့္ 'တုိ႔' ဆုိတာကုိ မသုံးေတာ့ပဲ ။ 'ငါ' ဆုိတာကုိ စရွာဖုိ႔ ႀကုိးစားေတာ့တာပါပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ သူ႕ဘဝအတြက္ လက္ေတြ႕ က်တဲ့ ရွင္သန္ေနထုိင္ေရးစြမ္းရည္ကုိ ရယူေတာ့တာပါပဲ။
ေဝါလ္ေဒါ့ဖ္စနစ္အရ.. ကေလးေတြ ၉-ႏွစ္သားမွာ ပန္းျခံျပဳျပင္တာ၊ ခုိရုံေဆာက္တာ၊ ေပါင္မုန္႔ ဖုတ္တာ စသျဖင့္ လက္မႈ အတတ္ပညာမ်ားကုိ သင္ၾကားေပးရမယ္ဟုဆုိပါတယ္။
ဒါဟာ အနာဂတ္အတြက္ အသက္းေမြး ဝမ္းေက်ာင္းပညာ၊ နိဒါန္းပ်ဳိးေပးရာ ေရာက္ရုံမွ်မက ၊ ဘဝရွင္သန္ေရးအတြက္ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြ ခုိင္မာလာေစတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။
ဒီအသက္အရြယ္မွာမွ သူ႕ကုိယ္သူ အားကုိး အားထားျပဳတဲ့စိတ္ မေမြးႏုိင္ခဲ့ရင္ အနာဂတ္ဘဝ ဦးတည္ခ်က္ႏွင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကုိ ဆုိးဆုိးရြားရြား ထိခိုက္လာေစတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ မိဘမ်ားဟာ ကေလးေတြကုိ ၉-ႏွစ္သားအရြယ္ကတည္းက သတိထား ဂရုစုိက္ဖုိ႔ လုိေၾကာင္းပါ။ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းမွာ ကေလးအေယာက္ ၃၀ေက်ာ္ကုိ ဆရာမ တစ္ေယာက္ တည္းႏွင့္ ကေလးတစ္ေယာက္ခ်င္းစိကုိ ဂရုစုိက္ဖုိ႔ မလြယ္ပါ။
ဒါေၾကာင့္ ကေလးေတြကုိ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ လက္ေတြ႕က်သင္ယူတဲ့ စနစ္မ်ဳိး ၊ ေက်ာင္းစာသင္ရင္း မိမိဝါသနာပါရာ အားကစားလုပ္ရင္းျဖင့္ မိမိကုိယ္မိမိ ယုံၾကည္မႈေတြ တည္ေဆာက္ေစရပါမယ္။
၉-ႏွစ္သားအရြယ္ကတည္းက သင္ရင္းလုပ္ ၊ လုပ္ရင္းသင္ျခင္း အတက္ပညာကုိ ရလာခဲ့ရင္ ဒီကေလးဟာ အလုပ္နယ္ပယ္
ေရာက္တဲ့အခါ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခုက မိမိရင္ေသြးေတြကုိ အျမဲတမ္း သင္ယူတတ္တဲ့ အေလ့အထကုိ ေမြးျမဴေပးရမယ္။
ဒါဆုိရင္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ပုဂၢိုလ္ေတြဆီက အၾကံဥာဏ္ႏွင့္ နည္းပညာေတြကုိ ေလ့လာဖုိ႔ ဝန္ေလးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ အနာဂတ္လူငယ္မ်ားဟာ ပညာအားကုိျဖင့္ အလုပ္ အခြင့္အလမ္းမ်ားကို မရွာေဖြပဲ ေအာင္ျမင္သူတုိ႔ရဲ႕ နည္းလမ္းကုိ ရွားေဖြလုိ႔ မိမိနဲ႔ သင့္ေတာ္တဲ့ လုပ္ငန္းမ်ဳိးမွာ လုပ္ရင္း သင္၊ သင္ရင္းလုပ္ ၊ အမွားအမွန္ကုိ ပညာရွင္မ်ား၊အေတြ႕အၾကဳံရွိသူမ်ား၊ စာအုပ္ စာေပမ်ားနဲ႔ ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ရင္းျဖင့္ အနာဂတ္လူငယ္မ်ား အလုပ္အကိုင္း အခြင့္လမ္းမ်ာကုိ တင္ျပလုိက္ရပါတယ္။
က်မ္းညႊန္း ။ ခ်မ္းသာတဲ့ကေလး၊ ပါနပ္တဲ့သူငယ္ ၊ညီညီႏုိင္
******************************
ယေန႔ လူေလာကကမွာ ဆရာဝန္ ၊အင္ဂ်င္နီယာမ်ားသာ ႀကီးပြားခ်မ္းသာေနသည္ မဟုတ္၊
ေဟာ္တယ္ပုိင္ရွင္၊ စားေသာက္ဆိုိင္ရွင္၊ စတုိးဆုိင္ပုိင္ရွင္မ်ားလည္း ႀကီးပြားခ်မ္းသာ သူမ်ားပင္ျဖစ္သည္။
No comments:
Post a Comment