(အလြန္တန္ဘုိးရွိတဲ့ ကိုုယ့္ေတြ႔ခံစားခ်က္ေလး ေရးထားတာမုိ႔ လူတုိင္းဖတ္သင့္ပါတယ္။
ေလာက၌ အေကာင္းျမင္၀ါဒီ အဆုိးျမင္၀ါဒီဟု ႏွစ္မ်ဳိးရွိသည္။ အထူးသျဖင့္ ယေန႔ေခတ္သည္ အဆုိးျမင္၀ါဒီသမားတုိ႔ တုိးပြားႀကီးထြားေသာ
ေခတ္ျဖစ္ေလသည္။ ဤကဲ့သုိ႔ေသာ ေခတ္ႀကီးတြင္ နိႏၵာ၊ပသံသ ေလာကဓံ ႏွစ္ျဖာကုိ ခံႏိုင္ရည္စြမ္း မရွိသူအဖုိ႔ ဒုကၡ သံသရာ ပင္လယ္ေ၀ဖုိ႔သာ ရွိေတာ့သည္။ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရွင္ရဟန္းတုိ႔ အေပၚ၀ယ္ မိဘေမတၱာ အျပည့္၀ျဖင့္ ရႈ႕ျမင္သုံးသပ္ သာသနာေတာ္၏ အဓြန္႔ရွည္ တည္တန္႔ေရးကုိ လုိလားသည့္ ေက်ာင္းအစ္မ တစ္ဦး၏ ရွင္သာမေဏ ရဟန္းငယ္ မ်ားအေပၚ ေစာင့္ေရွာက္ပုံ ကုိ ယေန႔ေခတ္ အျပစ္ကုိသာျမင္ အတုေယာင္ကုိသာ အဟုတ္ႀကီး ထင္ေနၾကသည့္ လူအမ်ားစု အတြက္ ေဖၚျပလုိ ပါသည္။
မႏၲေလးၿမိဳ႕ ယခုမ်က္ေမွာက္ေခတ္တြင္ ေအာင္ျမင္ေနသည့္ စာသင္တုိက္ႀကီး၏ ေက်ာင္းအစ္မျဖစ္သည့္ အမ်ဳိးသမီးႀကီး၏ မ်က္ႏွာအသြင္ျပင္သည္ က်က္သေရးလည္းရွိ စိတ္ဓာတ္ကလည္း တကယ္ပင္ မြန္ျမတ္ပါေပသည္။ စာသင္သား သံဃာ၂၀၀ေက်ာ္ကုိ ေန႔စဥ္ ဟင္းေကာင္း တစ္ခြက္ စီမံကာ လွဴဒါန္းေလ့ရွိသည့္
ေက်ာင္းအစ္မႀကီးသည္ မိခင္ေမတၱာ အျပည့္ျဖင့္ သူမ လွဴဒါန္းထားသည့္ ေက်ာင္း၀န္းအတြင္းကုိ ေလ့လာ ၾကည့္ရႈ႕ စီစစ္ေလ့ရွိသည္။ စည္းကမ္းလည္း အလြန္ပင္ႀကီးသည့္ အမ်ဳိးသမီးႀကီး ျဖစ္သည္။ သူမလွဴဒါန္းထားေသာ ေက်ာင္းအတြင္း စာသင္ေနသည့္ ရွင္သာမေဏမ်ားသည္ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ (၇)ႏွစ္မွသည္ အသက္ (၁၉)ႏွစ္ အရြယ္ထိျဖစ္သည္။ ရဟန္းငယ္ မ်ားမွာလည္း အသက္အားျဖင့္ (၂၀)၀န္းက်င္ ႏွင့္ (၃၀)ၾကားမွာ ရွိၾကသည္။ အသက္ေလးေက်ာ္ ဆုိသည္မွာ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ တပါးသာရွိသည္။ ေလာကီအျမင္ႏွင့္ ၾကည့္မည္ဆုိလွ်င္ (၇)ႏွစ္ႏွင့္ (၁၅)ႏွစ္ အရြယ္မ်ားသည္ အလြန္ပင္ ေဆာ့လိုၾက အၿငိမ္မေနၾကသည့္ အရြယ္မ်ားျဖစ္သည္။ ကုိရင္ဆုိသည့္ နာမည္ႏွင့္ လုိက္ေအာင္ ဆရာသမားမ်ားက ေန႔စဥ္ ညစဥ္ ဆုံးမထား၍သာ အရြယ္ႏွင့္မမွ် ကုိယ္အမႈအရာ ႏူတ္္အမူအရာ ေလးေတြ ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းေနသည္။
ဆရာသမား မ်ားကြယ္ရာ ေရာက္သြားလွ်င္ေတာ့ သကၤန္းကုိ ေဘးခ် ကေလးသဘာ၀ ထိန္းခ်ဳပ္မရ ႀကံဖန္ကာ ေဆာ့ၾကသည္။ စာေရးသူ ကုိရင္ေပါက္စဘ၀ အသက္အားျဖင့္ (၇)ႏွစ္သား အရြယ္မွာ ရြာထဲ ဆြမ္းခံသြားရင္း တခါတရံ အေဖၚေကာင္းရင္ သပိတ္ကုိေဘးခ် သင္းပုိင္လိပ္ထဲက သားေရကြင္း ထုတ္ကာ သားေရပင္ ပစ္တမ္း ေဆာ့လုိ႔ ဆရာေတာ္က ႀကိမ္နဲ႔ေဆာ္ ခံရတာ အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းပင္။ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း အိမ္သာေရခ်ဳိးခန္းပါ မက်န္ လုိက္လံၾကည္ တတ္သည့္ သူမသည္ တခါတခါ ကုိရင္ေလးမ်ား ေက်ာင္းေဆာင္အတြင္း အ၀တ္စုတ္ကုိလုံးကာ ေဘာလုံးကန္ၾက သည္ကုိလည္း ေတြ႔ျမင္ရသလုိ တစ္ခါတစ္ခါ ကုိရင္ႀကီးမ်ား စာအုပ္ေဘးခ် က်ားထုိးၾက သည္ကုိလည္း ေတြ႔ျမင္ရသည္။သူမသည္ ဆရာေတာ္ႀကီးကုိလည္း မေလွ်ာက္၊ သူကုိယ္တုိင္လည္း မျမင္သကဲ့သုိ႔ ေရွာင္ဖယ္သြားတတ္သည္။
ေက်ာင္းရွိ ကပၸိယမ်ား ကုိရင္ေလးတုိ႔ ေဆာ့သည္ကုိျမင္၍ ဆရာေတာ္ကုိ ေလွ်ာက္လုိက္၍ ဆရာေတာ္က ရိုက္လွ်င္လည္း ဦးဇင္းရယ္ မရိုက္ပါနဲ႔ ကုိရင္ေလးေတြက ကေလးအရြယ္ေတြပဲ ေဆာ့ခ်င္ၾကမွာေပါ့ ဒဏ္ေလးေလာက္ပဲ ေပးၿပီး ေက်နပ္လုိက္ပါ ဆုံးမလုိက္ပါ ဦးဇင္းရယ္ဟု ေျဖသိမ့္တတ္သည္။ သူမ၏ ကုိရင္ေလးတုိ႔ေပၚထားရွိသည့္ သေဘာထားကုိ ကပၸိယႀကီးအား ေျပာျပသည္ကုိ ဤသုိ႔ ၾကားမိသည္….ကပၸိယႀကီးရယ္ ကုိရင္ေလးေတြ ေဆာ့တာ မဟုတ္တာေလးေတြကုိ ဆရာေတာ္ကုိ မေလွ်ာက္ပါနဲ႔။ သူတုိ႔ေလးေတြက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ မိဘနဲ႔ခြဲ ရပ္ရြာနဲ႔ခြဲၿပီး ပိဋကတ္ စာေပေတြက်က္ သာသနာေတာ္မွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနတာကုိ ေက်နပ္လုိက္ စမ္းပါတဲ့။ ရွင္လည္း မ၀တ္ႏုိင္၊ ကၽြန္မလည္း ၀တ္ခြင့္မရတဲ့ သကၤန္းကို ရုံလုိ႔ တစ္ခါတစ္ခါ ဆြမ္းခံသြားခါနီ သူတုိ႔ေလးေတြ တန္းစီရပ္လုိ႔ သပိတ္ေလးေတြ ပိုက္ကာ သူတုိ႔ဆရာသမားေရွ႕မွာ ၾသ၀ါဒကုိ ခံယူ မ်က္လုံးလုံးေတြ မွိတ္၊ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ရပ္ေနတာေလးကုိ ျမင္လုိက္ရရင္ ကၽြန္မျဖင့္ေလ (၇)ႏွစ္သားနဲ႔ ရဟႏၲာျဖစ္သြားတဲ့ ရွင္ပ႑ိတတုိ႔ ရွင္သံကိစၥတုိ႔မ်ားလားလုိ႔ စိတ္ထဲမွာၾကည္ႏူးမိတယ္။ ပီတိေတြျဖစ္ သဒၶါတရားေတြ ပြားမ်ားမိပါတယ္တဲ့။
ေဆာ့တတ္တဲ့အရြယ္မွာ ကေလးစိတ္က ရွိေနေတာ့ ပုထုဇဥ္ ကုိရင္ေလးေတြပဲ ကပၸိယႀကီးရယ္ အျပစ္ေတာ့ ဘယ္ကင္းပါ့မလဲ။ သကၤန္း၀တ္ထားလုိ႔သာ ကုိရင္ေခၚရတာကုိး။ သူ႔အရြယ္ သူ႔သဘာ၀ အတြင္းစိတ္ကေတာ့ ေဆာ့ခ်င္ေနရွာမွာေပါ့။ ဒီလိုအရြယ္ေလးနဲ႔ ငါတုိ႔မလုပ္ႏုိင္တာေတြ သူတုိ႔က လုပ္ေနတာ ပါလားလုိ႔ သိလုိက္ရင္ သူတုိ႔အေပၚ နားလည္လုိ႔ ရတာေပါ့ ကပၸိယႀကီးရယ္။ စာက်က္လုိက္ ေဆာ့လုိက္နဲ႔ ဒီလိုနဲ႔ပဲ လေတြကုန္ ႏွစ္ေတြကုန္ ကုိရင္ေလးကေန ကုိရင္ႀကီး၊ ကုိရင္ႀကီးကေန ဦးဇင္းေလး၊ ဥိးဇင္းေလးကေန ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ျဖစ္သြားရတာပဲေလ။ ကုိရင္ေလးေတြကုိ သားသမီးလုိ သေဘာထားၿပီးး ခ်စ္လိုက္စမ္းပါ ကပၸိယႀကီးရယ္တဲ့။
ေနာက္ရွိေသးတယ္ ကပၸိယႀကီးေရ…. သားအလတ္ေတြ ရွိေသးတယ္တဲ့။ သားအငယ္ေတြက ေဆာ့ရုံပဲရွိတာ။ စိတ္မပူရဘူး ကပၸိယႀကီးေရ….. သားအလတ္ေတြက သိတဲ့အတုိင္း အသက္က (၁၅) (၁၆) (၁၇) (၂၀)ႏွစ္ေတြေလ။ ေလာကီေျပာ ေျပာရရင္ လူပ်ဳိေပါက္စ ၿမီးေကာင္ေပါက္ အရြယ္ေတြေပါ့။ ဒီအရြယ္ေတြက ကြမ္း၀ါးခ်င္လာတယ္ ေဆးလိပ္ေသာက္ ခ်င္လာတယ္။ ေကာင္မေလးေတြေပၚ စိတ္၀င္စားလာတဲ့ အရြယ္ေတြေပါ့။ ကၽြန္မက သိတယ္….ဒီကုိရင္ႀကီးေတြ ဦးဇင္းငယ္ေလးေတြရဲ႕
ေျခလွမ္းဘယ္ေရာက္ ေနတယ္ဆုိတာ ကပၸိယႀကီးက မသိဘူး။
အခု အျပင္ကုိ ညေနတုိင္း ေက်ာင္းအနားက ထမင္းေက်ာ္ ေခါက္ဆြဲေက်ာ္ ၀ယ္စားနဲ႔ ေတာ္ၾကာ အျပင္က ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ရႈပ္တာေတြျဖစ္မွာ စုိးရတယ္။ အဲဒါ ေက်ာင္းနားက ဆုိင္ေတြကုိ ခပ္ေ၀းေ၀း ဆုိင္ဖြင့္ဖုိ႔ ေငြေပးၿပီး ရွင္းထားရတယ္.. ကပၸိယႀကီးေရတဲ့။ ဆြမ္းစားေက်ာင္း မွာရွိတဲ့ အစားအေသာက္ ယူစားတာ ကပၸိယႀကီး မျမင္သလုိ ေနေပးပါ။ အျပင္ဆုိင္ ထြက္ထုိင္ၿပီး စားတာထက္စာရင္ ကၽြန္မေက်ာင္းက ကုိရင္ေတြ ကၽြန္မသားေတြက အမ်ားၾကည္ညိဳဖုိ႔ ေကာင္းတာေပါ့။စိတ္ကစားတဲ့ အရြယ္ေလးေတြကုိ က်မတုိ႔က ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း လုပ္ေပးလုိက္ရင္ သူတုိ႔စာေပေတြ သူတုိ႔ ဆရာသမား အဆုံးအမေတြနဲ႔ ေျဖးေျဖးျခင္း အရြယ္ေလး ရလာၿပီး ကုိရင္ႀကီးေတြ ဦးဇင္းေလးေတြ တည္ၿငိမ္သြားမွာေပါ့။ တေန႔က ကုိရင္ႀကီး တပါး အုတ္တံတုိင္းခုန္ၿပီး ေဘာလုံးပြဲ သြားၾကည့္တာ ဆရာေတာ္က ျမင္တယ္ဆုိလုိ႔ အဲဒီကုိရင္ႀကီးကုိ ဆရာေတာ္က ႏွင္ထုတ္လုိက္တယ္။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္ ကပၸိယႀကီးရယ္။ အဲဒါ အခု ဆရာေတာ္ကုိ ေလွ်ာက္ၿပီး အိမ္က တီဗြီ ႏွစ္လုံး ယူလာၿပီး အျပင္မထြက္ၾကနဲ႔ ေက်ာင္းတြင္းမွာပဲ ၾကည့္ပါ ကုိရင္တုိ႔ေရဆုိၿပီး သူတုိ႔ အေဆာင္ေပၚ ပုိ႔ထားခဲ့တယ္။ အင္းေလ သူတုိ႔ေတြလဲ ဒီအရြယ္က အေပ်ာ္အပါး မက္ၾကတဲ့ အရြယ္ေတြပဲ။ အျပင္က လူငယ္ေတြလုိ ကာရာအုိေကဆုိင္သြား ႏုိက္ကလပ္သြား မိဘကုိ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ေနတာ ထက္စာရင္ေတာ့ သကၤန္း၀တ္ၿပီး စာေတြက်က္ တေျဖးေျဖးနဲ႔ သာသနာမွာ ထင္ရွားတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ျဖစ္လာၾက မွာပဲလုိ႔ ေတြးၿပီး ကၽြန္မကျဖင့္ ၾကည္ညိဳေနမိတာပဲ။ ကၽြန္မ ေစာင့္ေရွာက္ျပဳစုထားတဲ့ ဒီကုိရင္ငယ္ ကုိရင္ႀကီးေတြ ေနာက္ အႏွစ္ (၂၀)ေလာက္ အခ်ိန္က်ရင္ အခုဆရာေတာ္ႀကီးလုိမ်ဳိး အပါး (၂၀၀)ထဲက အပါး (၂၀)ေလာက္ေတာ့ ေပၚထြက္လာမွာပဲတဲ့။
ဒါဆုိရင္ ကၽြန္မ သာသနာအတြက္ ေထာက္ပံ့လွဴဒါန္းရတာ သာသနာျပဳရတာ အက်ိဳးႀကီးၿပီေပါ့ ကပၸိယႀကီးရယ္တဲ့။ေနာင္တခ်ိန္က်ရင္ ရွင္တုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔ လွဴဒါန္းႏုိင္လုိ႔ ေက်ာင္းႀကီးေတြ တည္ေဆာက္ထားေပမဲ့ သကၤန္းစည္းၿပီး အေမနဲ႔ခြဲ အေဖနဲ႔ခြဲ ရပ္ရြာကုိခြဲၿပီး စာလာသင္မဲ့ အမ်ဳိးေကာင္း သားေလးေတြ မရွိေတာ့ရင္ ကၽြန္မတုိ႔ ဘယ္လုိ သာသနာျပဳလုိ႔ ရေတာ့မလဲ။ အခုကၽြန္မတုိ႔ ကုိးကြယ္ေနတဲ့ ဆရာေတာ္ ႀကီးမ်ဳိးေတြ ဘယ္ေပၚထြက္ ေတာ့မလဲ။တကယ္ေတာ့ ကပၸိယႀကီးရယ္ ကမၻာ့သာသနာျပဳ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ႏုိင္ငံေက်ာ္ ဆရာေတာ္ႀကီး ေတြဆုိတာ ဒီလုိပဲ ကေလးဘ၀ကေန ဒကာ၊ဒကာမေတြက ေထာက္ပံ့ ဆရာသမားေတြက ပ်ဳိးေထာင္လာခဲ့လုိ႔ ျဖစ္လာခဲ့ ရတာေပါ့။ အပင္ပ်ဳိးရင္း တခါတခါ ေရးမ်ားမ်ား ေလာင္းမိလုိ႔ အျမစ္ပုတ္ အပင္ေသ သြားတာရွိသလုိ အခ်ိန္မွီ ေရမေလာင္းမိလုိ႔ အျမစ္ေခ်ာက္ ေသသြားတာလဲ ရွိသေပါ့ ကပၸိယႀကီးရယ္။အဲဒီေတာ့ သူ႔အရြယ္နဲ႔ သူ႔စရိုက္ အရြယ္ေရာက္လာရင္ ျဖစ္ေပၚလာတတ္ စၿမဲမုိ႔ အျမင္မေတာ္တဲ့ အရာေလးေတြကုိ အျပစ္မျမင္၊ ခြင့္လြတ္နားလည္ေပး၊ လမ္းမွန္ေရာက္ေအာင္ သားသမီးလုိ ေစာင့္ေရွာက္ေပးၿပီး သာသနာ ေတာ္အတြက္ ဆရာေတာ္ႀကီး ေတြျဖစ္ဖုိ႔ သာသနာ့ေဘာင္မွာ ေပ်ာ္ေနတဲ့ ကုိရင္ငယ္ ရဟန္းငယ္ ေလးေတြကုိ ၾကည္ညိဳ လုိက္စမ္းပါ ကပၸိယႀကီးရယ္……………………တဲ့။
စာသင္သား သံဃာေတာ္ေပါင္း (၂၀၀)ေက်ာ္ရဲ႕ မိခင္ႀကီး၊ သာသနာ့ မိခင္ႀကီး၏ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ သေဘာထားကုိ ၾကားသိလုိက္ရတဲ့ ကပၸိယႀကီးသည္ မ်က္ရည္စ ေတြ၀ဲက် အံ့ၾသျခင္း မ်ားစြာျဖင့္ တန္လ်ားခုံးေပၚတြင္ ေက်ာင္းအစ္မႀကီး ထြက္သြားေသာ ေျခလွမ္းတုိ႔ကုိ ေငးၾကည့္ကာ က်န္ရစ္ခဲ့ ေလေတာ့သည္။ ထုိေန႔မွစ၍ ေက်ာင္းရွိ ကပၸိယႀကီးသည္ ကုိရင္ေလးမ်ားက အဘေရ ကုိရင္တုိ႔ကုိ ဘာလုပ္ေပး ပါဟုဆုိလွ်င္ ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးျဖင့္ လုပ္ေပးရွာသည္။ ကုိရင္ေလး ေတြကလည္း အဘကုိခ်စ္ၾက၊ အဘကလည္း ကုိရင္ေလးေတြကုိ ခ်စ္ၾကႏွင့္ ေပ်ာ္စရာ ႀကီးျဖစ္၍ ေနေလေတာ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စာေရးသူ ေကာက္ခ်က္ခ်မိသည္။ ဗုဒၶဘာသာ ခံယူထားသည့္ အမ်ဳိးေကာင္းသား၊ အမ်ဳိးေကာင္းသမီးတုိ႔တြင္ သဒၶါတရား အားေကာင္း၍ သာသနာကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ အမ်ဳိးေကာင္းသား၊ အမ်ဳိးေကာင္း သမီးတုိ႔သည္ ကုိရင္ငယ္၊ ရဟန္းငယ္ တုိ႔အေပၚ၌ မိမိေသြးသား မ်ားကဲ့သုိ႔ ၾကည္ျဖဴ ေစာင့္ေရွာက္ နားလည္ ေပးၾကကုန္၏။ တကယ္ပင္ သာသနာေတာ္ကုိ ေထာက္ပံ့လွဴဒါန္း ၾကကုန္၏။ သဒၶါတရား အားနည္း၍ ဟုိေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ အမ်ဳိးေကာင္းသား၊ အမ်ဳိး ေကာင္းသမီးတုိ႔သည္ကား ပိဋကတ္က်မ္းစာ တစ္ပုိင္းေၾကာင့္ က်က္မွတ္ကာ သာသနာစိတ္ ႀကီးမာသေယာင္ေယာင္၊ ေခတ္ပညာတတ္ လူတတ္ေယာင္ေယာင္ ရဟန္းသာမေဏ တုိ႔အေပၚ အထင္ျမင္ေသးကာ ဟုိကုိရင္က ဘာေတြလုပ္ေန၏၊
ဟုိဘုန္းႀကီးက ဒါေတြလုပ္ ေန၏ဟု ေ၀ဖန္ေလကန္ မႈျပဳၾက၏၊ သာသနာေတာ္ကုိ ရက္ရက္ေရာေရာ ေထာက္ပံ့လွဴဒါန္း ၾကသူမ်ား မဟုတ္ေပ။ မစုိးရိမ္ ဆရာေတာ္ မိန္႔သည့္ စကားျဖင့္ နိဂုံးကမၸတ္ အဆုံးသတ္ လုိက္ပါရေစ…..မႏၲေလးၿမိဳ႕က ဒကာႀကီး တေယာက္သည္ ကုိရင္မ်ား ေဘာလုံးကန္ ေနသည္ကုိ ေတြ႕ျမင္၍ မစုိးရိမ္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးထံ သြားေရာက္၍ ဆရာေတာ္ဘုရား အရွင္ဘုရားေက်ာင္းက ကုိရင္ေတြ ေဘာလုံးကြင္းထဲမွာ ေဘာလုံးကန္ ေနပါသည္ ဘုရား၊ ျမင္ရ ေတြ႔ရတာ မေကာင္းလွပါဘူး ဘုရားဟု ေလွ်ာက္ထားေလ၏။ထုိအခါ ဆရာေတာ္က ျပန္မိန္႔လုိက္သည္မွာ ….ေအးကြဲ႕ ဒကာေတာ္…. ကုိရင္ေလးေတြ ေဘာလုံးကန္ေနတာ သြား အျပစ္မျမင္ေလနဲ႔။ ေနာင္တခ်ိန္ ဒီကုိရင္ေလးေတြ ငါလုိ ဆရာေတာ္ႀကီး ျဖစ္တဲ့အခါ ေဘာလုံးကန္ပါဥိး ဘုရားလုိ႔ ဆုိၿပီး ေဘာလုံး လာခ်ေပးထား။ ဘယ္ေတာ့မွ မကန္ေတာ့ဘူးမွတ္။ ကေလးမို႔ ေဆာ့တာ ေဆာ့ပေစ..ပစ္ထားလုိက္ဟု မိန္႔ေတာ္မူပါသတည္း။ကဲ ယေန႔ေခတ္ ညီငယ္ ညီမငယ္ အကုိႀကီး အမႀကီးတုိ႔……မည္သုိ႔မည္ပုံ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရွင္ရဟန္း ေတြအေပၚ ရူ႕ျမင္ၾကမလဲ…ဆုိတာ ေခတ္ပညာတတ္ ပညာရွင္ ႀကီးမ်ားမို႔ သိရွိၾက လိမ့္မည္ဟု ယုံၾကည္မိပါေၾကာင္း။ (အရွင္နာယကာလကာၤရ)
မွတ္ခ်က္၊ ၊ အရွင္နာယကာလကၤာရ၏ ပုုိစ့္ေလးအား ထပ္ဆင့္မ်ွေဝသည္။
ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအားလုုံး သက္ရွည္က်န္းမာစိတ္ခ်မ္းသာ၍ လုုိရာဆႏၵမ်ား တစ္လုုံးတစ္ဝတည္းျပည့္ဝၾကပါေစ။
အရွင္ဝိမလဝံသ(နာလႏၵာတကၠသုုိလ္)
ေလာက၌ အေကာင္းျမင္၀ါဒီ အဆုိးျမင္၀ါဒီဟု ႏွစ္မ်ဳိးရွိသည္။ အထူးသျဖင့္ ယေန႔ေခတ္သည္ အဆုိးျမင္၀ါဒီသမားတုိ႔ တုိးပြားႀကီးထြားေသာ
ေခတ္ျဖစ္ေလသည္။ ဤကဲ့သုိ႔ေသာ ေခတ္ႀကီးတြင္ နိႏၵာ၊ပသံသ ေလာကဓံ ႏွစ္ျဖာကုိ ခံႏိုင္ရည္စြမ္း မရွိသူအဖုိ႔ ဒုကၡ သံသရာ ပင္လယ္ေ၀ဖုိ႔သာ ရွိေတာ့သည္။ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရွင္ရဟန္းတုိ႔ အေပၚ၀ယ္ မိဘေမတၱာ အျပည့္၀ျဖင့္ ရႈ႕ျမင္သုံးသပ္ သာသနာေတာ္၏ အဓြန္႔ရွည္ တည္တန္႔ေရးကုိ လုိလားသည့္ ေက်ာင္းအစ္မ တစ္ဦး၏ ရွင္သာမေဏ ရဟန္းငယ္ မ်ားအေပၚ ေစာင့္ေရွာက္ပုံ ကုိ ယေန႔ေခတ္ အျပစ္ကုိသာျမင္ အတုေယာင္ကုိသာ အဟုတ္ႀကီး ထင္ေနၾကသည့္ လူအမ်ားစု အတြက္ ေဖၚျပလုိ ပါသည္။
မႏၲေလးၿမိဳ႕ ယခုမ်က္ေမွာက္ေခတ္တြင္ ေအာင္ျမင္ေနသည့္ စာသင္တုိက္ႀကီး၏ ေက်ာင္းအစ္မျဖစ္သည့္ အမ်ဳိးသမီးႀကီး၏ မ်က္ႏွာအသြင္ျပင္သည္ က်က္သေရးလည္းရွိ စိတ္ဓာတ္ကလည္း တကယ္ပင္ မြန္ျမတ္ပါေပသည္။ စာသင္သား သံဃာ၂၀၀ေက်ာ္ကုိ ေန႔စဥ္ ဟင္းေကာင္း တစ္ခြက္ စီမံကာ လွဴဒါန္းေလ့ရွိသည့္
ေက်ာင္းအစ္မႀကီးသည္ မိခင္ေမတၱာ အျပည့္ျဖင့္ သူမ လွဴဒါန္းထားသည့္ ေက်ာင္း၀န္းအတြင္းကုိ ေလ့လာ ၾကည့္ရႈ႕ စီစစ္ေလ့ရွိသည္။ စည္းကမ္းလည္း အလြန္ပင္ႀကီးသည့္ အမ်ဳိးသမီးႀကီး ျဖစ္သည္။ သူမလွဴဒါန္းထားေသာ ေက်ာင္းအတြင္း စာသင္ေနသည့္ ရွင္သာမေဏမ်ားသည္ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ (၇)ႏွစ္မွသည္ အသက္ (၁၉)ႏွစ္ အရြယ္ထိျဖစ္သည္။ ရဟန္းငယ္ မ်ားမွာလည္း အသက္အားျဖင့္ (၂၀)၀န္းက်င္ ႏွင့္ (၃၀)ၾကားမွာ ရွိၾကသည္။ အသက္ေလးေက်ာ္ ဆုိသည္မွာ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ တပါးသာရွိသည္။ ေလာကီအျမင္ႏွင့္ ၾကည့္မည္ဆုိလွ်င္ (၇)ႏွစ္ႏွင့္ (၁၅)ႏွစ္ အရြယ္မ်ားသည္ အလြန္ပင္ ေဆာ့လိုၾက အၿငိမ္မေနၾကသည့္ အရြယ္မ်ားျဖစ္သည္။ ကုိရင္ဆုိသည့္ နာမည္ႏွင့္ လုိက္ေအာင္ ဆရာသမားမ်ားက ေန႔စဥ္ ညစဥ္ ဆုံးမထား၍သာ အရြယ္ႏွင့္မမွ် ကုိယ္အမႈအရာ ႏူတ္္အမူအရာ ေလးေတြ ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းေနသည္။
ဆရာသမား မ်ားကြယ္ရာ ေရာက္သြားလွ်င္ေတာ့ သကၤန္းကုိ ေဘးခ် ကေလးသဘာ၀ ထိန္းခ်ဳပ္မရ ႀကံဖန္ကာ ေဆာ့ၾကသည္။ စာေရးသူ ကုိရင္ေပါက္စဘ၀ အသက္အားျဖင့္ (၇)ႏွစ္သား အရြယ္မွာ ရြာထဲ ဆြမ္းခံသြားရင္း တခါတရံ အေဖၚေကာင္းရင္ သပိတ္ကုိေဘးခ် သင္းပုိင္လိပ္ထဲက သားေရကြင္း ထုတ္ကာ သားေရပင္ ပစ္တမ္း ေဆာ့လုိ႔ ဆရာေတာ္က ႀကိမ္နဲ႔ေဆာ္ ခံရတာ အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းပင္။ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း အိမ္သာေရခ်ဳိးခန္းပါ မက်န္ လုိက္လံၾကည္ တတ္သည့္ သူမသည္ တခါတခါ ကုိရင္ေလးမ်ား ေက်ာင္းေဆာင္အတြင္း အ၀တ္စုတ္ကုိလုံးကာ ေဘာလုံးကန္ၾက သည္ကုိလည္း ေတြ႔ျမင္ရသလုိ တစ္ခါတစ္ခါ ကုိရင္ႀကီးမ်ား စာအုပ္ေဘးခ် က်ားထုိးၾက သည္ကုိလည္း ေတြ႔ျမင္ရသည္။သူမသည္ ဆရာေတာ္ႀကီးကုိလည္း မေလွ်ာက္၊ သူကုိယ္တုိင္လည္း မျမင္သကဲ့သုိ႔ ေရွာင္ဖယ္သြားတတ္သည္။
ေက်ာင္းရွိ ကပၸိယမ်ား ကုိရင္ေလးတုိ႔ ေဆာ့သည္ကုိျမင္၍ ဆရာေတာ္ကုိ ေလွ်ာက္လုိက္၍ ဆရာေတာ္က ရိုက္လွ်င္လည္း ဦးဇင္းရယ္ မရိုက္ပါနဲ႔ ကုိရင္ေလးေတြက ကေလးအရြယ္ေတြပဲ ေဆာ့ခ်င္ၾကမွာေပါ့ ဒဏ္ေလးေလာက္ပဲ ေပးၿပီး ေက်နပ္လုိက္ပါ ဆုံးမလုိက္ပါ ဦးဇင္းရယ္ဟု ေျဖသိမ့္တတ္သည္။ သူမ၏ ကုိရင္ေလးတုိ႔ေပၚထားရွိသည့္ သေဘာထားကုိ ကပၸိယႀကီးအား ေျပာျပသည္ကုိ ဤသုိ႔ ၾကားမိသည္….ကပၸိယႀကီးရယ္ ကုိရင္ေလးေတြ ေဆာ့တာ မဟုတ္တာေလးေတြကုိ ဆရာေတာ္ကုိ မေလွ်ာက္ပါနဲ႔။ သူတုိ႔ေလးေတြက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ မိဘနဲ႔ခြဲ ရပ္ရြာနဲ႔ခြဲၿပီး ပိဋကတ္ စာေပေတြက်က္ သာသနာေတာ္မွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနတာကုိ ေက်နပ္လုိက္ စမ္းပါတဲ့။ ရွင္လည္း မ၀တ္ႏုိင္၊ ကၽြန္မလည္း ၀တ္ခြင့္မရတဲ့ သကၤန္းကို ရုံလုိ႔ တစ္ခါတစ္ခါ ဆြမ္းခံသြားခါနီ သူတုိ႔ေလးေတြ တန္းစီရပ္လုိ႔ သပိတ္ေလးေတြ ပိုက္ကာ သူတုိ႔ဆရာသမားေရွ႕မွာ ၾသ၀ါဒကုိ ခံယူ မ်က္လုံးလုံးေတြ မွိတ္၊ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ရပ္ေနတာေလးကုိ ျမင္လုိက္ရရင္ ကၽြန္မျဖင့္ေလ (၇)ႏွစ္သားနဲ႔ ရဟႏၲာျဖစ္သြားတဲ့ ရွင္ပ႑ိတတုိ႔ ရွင္သံကိစၥတုိ႔မ်ားလားလုိ႔ စိတ္ထဲမွာၾကည္ႏူးမိတယ္။ ပီတိေတြျဖစ္ သဒၶါတရားေတြ ပြားမ်ားမိပါတယ္တဲ့။
ေဆာ့တတ္တဲ့အရြယ္မွာ ကေလးစိတ္က ရွိေနေတာ့ ပုထုဇဥ္ ကုိရင္ေလးေတြပဲ ကပၸိယႀကီးရယ္ အျပစ္ေတာ့ ဘယ္ကင္းပါ့မလဲ။ သကၤန္း၀တ္ထားလုိ႔သာ ကုိရင္ေခၚရတာကုိး။ သူ႔အရြယ္ သူ႔သဘာ၀ အတြင္းစိတ္ကေတာ့ ေဆာ့ခ်င္ေနရွာမွာေပါ့။ ဒီလိုအရြယ္ေလးနဲ႔ ငါတုိ႔မလုပ္ႏုိင္တာေတြ သူတုိ႔က လုပ္ေနတာ ပါလားလုိ႔ သိလုိက္ရင္ သူတုိ႔အေပၚ နားလည္လုိ႔ ရတာေပါ့ ကပၸိယႀကီးရယ္။ စာက်က္လုိက္ ေဆာ့လုိက္နဲ႔ ဒီလိုနဲ႔ပဲ လေတြကုန္ ႏွစ္ေတြကုန္ ကုိရင္ေလးကေန ကုိရင္ႀကီး၊ ကုိရင္ႀကီးကေန ဦးဇင္းေလး၊ ဥိးဇင္းေလးကေန ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ျဖစ္သြားရတာပဲေလ။ ကုိရင္ေလးေတြကုိ သားသမီးလုိ သေဘာထားၿပီးး ခ်စ္လိုက္စမ္းပါ ကပၸိယႀကီးရယ္တဲ့။
ေနာက္ရွိေသးတယ္ ကပၸိယႀကီးေရ…. သားအလတ္ေတြ ရွိေသးတယ္တဲ့။ သားအငယ္ေတြက ေဆာ့ရုံပဲရွိတာ။ စိတ္မပူရဘူး ကပၸိယႀကီးေရ….. သားအလတ္ေတြက သိတဲ့အတုိင္း အသက္က (၁၅) (၁၆) (၁၇) (၂၀)ႏွစ္ေတြေလ။ ေလာကီေျပာ ေျပာရရင္ လူပ်ဳိေပါက္စ ၿမီးေကာင္ေပါက္ အရြယ္ေတြေပါ့။ ဒီအရြယ္ေတြက ကြမ္း၀ါးခ်င္လာတယ္ ေဆးလိပ္ေသာက္ ခ်င္လာတယ္။ ေကာင္မေလးေတြေပၚ စိတ္၀င္စားလာတဲ့ အရြယ္ေတြေပါ့။ ကၽြန္မက သိတယ္….ဒီကုိရင္ႀကီးေတြ ဦးဇင္းငယ္ေလးေတြရဲ႕
ေျခလွမ္းဘယ္ေရာက္ ေနတယ္ဆုိတာ ကပၸိယႀကီးက မသိဘူး။
အခု အျပင္ကုိ ညေနတုိင္း ေက်ာင္းအနားက ထမင္းေက်ာ္ ေခါက္ဆြဲေက်ာ္ ၀ယ္စားနဲ႔ ေတာ္ၾကာ အျပင္က ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ရႈပ္တာေတြျဖစ္မွာ စုိးရတယ္။ အဲဒါ ေက်ာင္းနားက ဆုိင္ေတြကုိ ခပ္ေ၀းေ၀း ဆုိင္ဖြင့္ဖုိ႔ ေငြေပးၿပီး ရွင္းထားရတယ္.. ကပၸိယႀကီးေရတဲ့။ ဆြမ္းစားေက်ာင္း မွာရွိတဲ့ အစားအေသာက္ ယူစားတာ ကပၸိယႀကီး မျမင္သလုိ ေနေပးပါ။ အျပင္ဆုိင္ ထြက္ထုိင္ၿပီး စားတာထက္စာရင္ ကၽြန္မေက်ာင္းက ကုိရင္ေတြ ကၽြန္မသားေတြက အမ်ားၾကည္ညိဳဖုိ႔ ေကာင္းတာေပါ့။စိတ္ကစားတဲ့ အရြယ္ေလးေတြကုိ က်မတုိ႔က ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း လုပ္ေပးလုိက္ရင္ သူတုိ႔စာေပေတြ သူတုိ႔ ဆရာသမား အဆုံးအမေတြနဲ႔ ေျဖးေျဖးျခင္း အရြယ္ေလး ရလာၿပီး ကုိရင္ႀကီးေတြ ဦးဇင္းေလးေတြ တည္ၿငိမ္သြားမွာေပါ့။ တေန႔က ကုိရင္ႀကီး တပါး အုတ္တံတုိင္းခုန္ၿပီး ေဘာလုံးပြဲ သြားၾကည့္တာ ဆရာေတာ္က ျမင္တယ္ဆုိလုိ႔ အဲဒီကုိရင္ႀကီးကုိ ဆရာေတာ္က ႏွင္ထုတ္လုိက္တယ္။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္ ကပၸိယႀကီးရယ္။ အဲဒါ အခု ဆရာေတာ္ကုိ ေလွ်ာက္ၿပီး အိမ္က တီဗြီ ႏွစ္လုံး ယူလာၿပီး အျပင္မထြက္ၾကနဲ႔ ေက်ာင္းတြင္းမွာပဲ ၾကည့္ပါ ကုိရင္တုိ႔ေရဆုိၿပီး သူတုိ႔ အေဆာင္ေပၚ ပုိ႔ထားခဲ့တယ္။ အင္းေလ သူတုိ႔ေတြလဲ ဒီအရြယ္က အေပ်ာ္အပါး မက္ၾကတဲ့ အရြယ္ေတြပဲ။ အျပင္က လူငယ္ေတြလုိ ကာရာအုိေကဆုိင္သြား ႏုိက္ကလပ္သြား မိဘကုိ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ေနတာ ထက္စာရင္ေတာ့ သကၤန္း၀တ္ၿပီး စာေတြက်က္ တေျဖးေျဖးနဲ႔ သာသနာမွာ ထင္ရွားတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ျဖစ္လာၾက မွာပဲလုိ႔ ေတြးၿပီး ကၽြန္မကျဖင့္ ၾကည္ညိဳေနမိတာပဲ။ ကၽြန္မ ေစာင့္ေရွာက္ျပဳစုထားတဲ့ ဒီကုိရင္ငယ္ ကုိရင္ႀကီးေတြ ေနာက္ အႏွစ္ (၂၀)ေလာက္ အခ်ိန္က်ရင္ အခုဆရာေတာ္ႀကီးလုိမ်ဳိး အပါး (၂၀၀)ထဲက အပါး (၂၀)ေလာက္ေတာ့ ေပၚထြက္လာမွာပဲတဲ့။
ဒါဆုိရင္ ကၽြန္မ သာသနာအတြက္ ေထာက္ပံ့လွဴဒါန္းရတာ သာသနာျပဳရတာ အက်ိဳးႀကီးၿပီေပါ့ ကပၸိယႀကီးရယ္တဲ့။ေနာင္တခ်ိန္က်ရင္ ရွင္တုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔ လွဴဒါန္းႏုိင္လုိ႔ ေက်ာင္းႀကီးေတြ တည္ေဆာက္ထားေပမဲ့ သကၤန္းစည္းၿပီး အေမနဲ႔ခြဲ အေဖနဲ႔ခြဲ ရပ္ရြာကုိခြဲၿပီး စာလာသင္မဲ့ အမ်ဳိးေကာင္း သားေလးေတြ မရွိေတာ့ရင္ ကၽြန္မတုိ႔ ဘယ္လုိ သာသနာျပဳလုိ႔ ရေတာ့မလဲ။ အခုကၽြန္မတုိ႔ ကုိးကြယ္ေနတဲ့ ဆရာေတာ္ ႀကီးမ်ဳိးေတြ ဘယ္ေပၚထြက္ ေတာ့မလဲ။တကယ္ေတာ့ ကပၸိယႀကီးရယ္ ကမၻာ့သာသနာျပဳ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ႏုိင္ငံေက်ာ္ ဆရာေတာ္ႀကီး ေတြဆုိတာ ဒီလုိပဲ ကေလးဘ၀ကေန ဒကာ၊ဒကာမေတြက ေထာက္ပံ့ ဆရာသမားေတြက ပ်ဳိးေထာင္လာခဲ့လုိ႔ ျဖစ္လာခဲ့ ရတာေပါ့။ အပင္ပ်ဳိးရင္း တခါတခါ ေရးမ်ားမ်ား ေလာင္းမိလုိ႔ အျမစ္ပုတ္ အပင္ေသ သြားတာရွိသလုိ အခ်ိန္မွီ ေရမေလာင္းမိလုိ႔ အျမစ္ေခ်ာက္ ေသသြားတာလဲ ရွိသေပါ့ ကပၸိယႀကီးရယ္။အဲဒီေတာ့ သူ႔အရြယ္နဲ႔ သူ႔စရိုက္ အရြယ္ေရာက္လာရင္ ျဖစ္ေပၚလာတတ္ စၿမဲမုိ႔ အျမင္မေတာ္တဲ့ အရာေလးေတြကုိ အျပစ္မျမင္၊ ခြင့္လြတ္နားလည္ေပး၊ လမ္းမွန္ေရာက္ေအာင္ သားသမီးလုိ ေစာင့္ေရွာက္ေပးၿပီး သာသနာ ေတာ္အတြက္ ဆရာေတာ္ႀကီး ေတြျဖစ္ဖုိ႔ သာသနာ့ေဘာင္မွာ ေပ်ာ္ေနတဲ့ ကုိရင္ငယ္ ရဟန္းငယ္ ေလးေတြကုိ ၾကည္ညိဳ လုိက္စမ္းပါ ကပၸိယႀကီးရယ္……………………တဲ့။
စာသင္သား သံဃာေတာ္ေပါင္း (၂၀၀)ေက်ာ္ရဲ႕ မိခင္ႀကီး၊ သာသနာ့ မိခင္ႀကီး၏ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ သေဘာထားကုိ ၾကားသိလုိက္ရတဲ့ ကပၸိယႀကီးသည္ မ်က္ရည္စ ေတြ၀ဲက် အံ့ၾသျခင္း မ်ားစြာျဖင့္ တန္လ်ားခုံးေပၚတြင္ ေက်ာင္းအစ္မႀကီး ထြက္သြားေသာ ေျခလွမ္းတုိ႔ကုိ ေငးၾကည့္ကာ က်န္ရစ္ခဲ့ ေလေတာ့သည္။ ထုိေန႔မွစ၍ ေက်ာင္းရွိ ကပၸိယႀကီးသည္ ကုိရင္ေလးမ်ားက အဘေရ ကုိရင္တုိ႔ကုိ ဘာလုပ္ေပး ပါဟုဆုိလွ်င္ ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးျဖင့္ လုပ္ေပးရွာသည္။ ကုိရင္ေလး ေတြကလည္း အဘကုိခ်စ္ၾက၊ အဘကလည္း ကုိရင္ေလးေတြကုိ ခ်စ္ၾကႏွင့္ ေပ်ာ္စရာ ႀကီးျဖစ္၍ ေနေလေတာ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စာေရးသူ ေကာက္ခ်က္ခ်မိသည္။ ဗုဒၶဘာသာ ခံယူထားသည့္ အမ်ဳိးေကာင္းသား၊ အမ်ဳိးေကာင္းသမီးတုိ႔တြင္ သဒၶါတရား အားေကာင္း၍ သာသနာကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ အမ်ဳိးေကာင္းသား၊ အမ်ဳိးေကာင္း သမီးတုိ႔သည္ ကုိရင္ငယ္၊ ရဟန္းငယ္ တုိ႔အေပၚ၌ မိမိေသြးသား မ်ားကဲ့သုိ႔ ၾကည္ျဖဴ ေစာင့္ေရွာက္ နားလည္ ေပးၾကကုန္၏။ တကယ္ပင္ သာသနာေတာ္ကုိ ေထာက္ပံ့လွဴဒါန္း ၾကကုန္၏။ သဒၶါတရား အားနည္း၍ ဟုိေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ အမ်ဳိးေကာင္းသား၊ အမ်ဳိး ေကာင္းသမီးတုိ႔သည္ကား ပိဋကတ္က်မ္းစာ တစ္ပုိင္းေၾကာင့္ က်က္မွတ္ကာ သာသနာစိတ္ ႀကီးမာသေယာင္ေယာင္၊ ေခတ္ပညာတတ္ လူတတ္ေယာင္ေယာင္ ရဟန္းသာမေဏ တုိ႔အေပၚ အထင္ျမင္ေသးကာ ဟုိကုိရင္က ဘာေတြလုပ္ေန၏၊
ဟုိဘုန္းႀကီးက ဒါေတြလုပ္ ေန၏ဟု ေ၀ဖန္ေလကန္ မႈျပဳၾက၏၊ သာသနာေတာ္ကုိ ရက္ရက္ေရာေရာ ေထာက္ပံ့လွဴဒါန္း ၾကသူမ်ား မဟုတ္ေပ။ မစုိးရိမ္ ဆရာေတာ္ မိန္႔သည့္ စကားျဖင့္ နိဂုံးကမၸတ္ အဆုံးသတ္ လုိက္ပါရေစ…..မႏၲေလးၿမိဳ႕က ဒကာႀကီး တေယာက္သည္ ကုိရင္မ်ား ေဘာလုံးကန္ ေနသည္ကုိ ေတြ႕ျမင္၍ မစုိးရိမ္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးထံ သြားေရာက္၍ ဆရာေတာ္ဘုရား အရွင္ဘုရားေက်ာင္းက ကုိရင္ေတြ ေဘာလုံးကြင္းထဲမွာ ေဘာလုံးကန္ ေနပါသည္ ဘုရား၊ ျမင္ရ ေတြ႔ရတာ မေကာင္းလွပါဘူး ဘုရားဟု ေလွ်ာက္ထားေလ၏။ထုိအခါ ဆရာေတာ္က ျပန္မိန္႔လုိက္သည္မွာ ….ေအးကြဲ႕ ဒကာေတာ္…. ကုိရင္ေလးေတြ ေဘာလုံးကန္ေနတာ သြား အျပစ္မျမင္ေလနဲ႔။ ေနာင္တခ်ိန္ ဒီကုိရင္ေလးေတြ ငါလုိ ဆရာေတာ္ႀကီး ျဖစ္တဲ့အခါ ေဘာလုံးကန္ပါဥိး ဘုရားလုိ႔ ဆုိၿပီး ေဘာလုံး လာခ်ေပးထား။ ဘယ္ေတာ့မွ မကန္ေတာ့ဘူးမွတ္။ ကေလးမို႔ ေဆာ့တာ ေဆာ့ပေစ..ပစ္ထားလုိက္ဟု မိန္႔ေတာ္မူပါသတည္း။ကဲ ယေန႔ေခတ္ ညီငယ္ ညီမငယ္ အကုိႀကီး အမႀကီးတုိ႔……မည္သုိ႔မည္ပုံ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရွင္ရဟန္း ေတြအေပၚ ရူ႕ျမင္ၾကမလဲ…ဆုိတာ ေခတ္ပညာတတ္ ပညာရွင္ ႀကီးမ်ားမို႔ သိရွိၾက လိမ့္မည္ဟု ယုံၾကည္မိပါေၾကာင္း။ (အရွင္နာယကာလကာၤရ)
မွတ္ခ်က္၊ ၊ အရွင္နာယကာလကၤာရ၏ ပုုိစ့္ေလးအား ထပ္ဆင့္မ်ွေဝသည္။
ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအားလုုံး သက္ရွည္က်န္းမာစိတ္ခ်မ္းသာ၍ လုုိရာဆႏၵမ်ား တစ္လုုံးတစ္ဝတည္းျပည့္ဝၾကပါေစ။
အရွင္ဝိမလဝံသ(နာလႏၵာတကၠသုုိလ္)
No comments:
Post a Comment