ခါတုိင္း.. အလုပ္ပိတ္ရက္ မုိးရြာလွ်င္ ဘယ္ကုိမွ သြားေလ့ သြားထမရွိ ၊ ယုတ္စြ မုိးရြာလွ်င္ အိမ္မွာပဲ ဘုရားရွိးခုိးတတ္ၿပီး ဘုရားေက်ာင္းကုိ မသြားျဖစ္ေတာ့ပါ။ အိမ္မွာပဲ တီဗြီၾကည့္ကာ မိသားစုႏွင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတတ္သည္။
ဒီေန႔ေတာ့ အျပင္မွာ မုိးေတြ သယ္ေလာက္ပင္ သဲသဲမဲမဲ ရြာေစဦးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔မိသားတစ္စုလုံး အျပင္ထြက္ဖုိ႔ နံက္မုိးလင္းကတည္းက တက္တက္ႂကြႂကြျဖစ္ေနသည္။ ဇနီးျဖစ္သူကဆုိ… နံက္ (၆) နာရီကတည္း မီးဖုိးေခ်ာင္မွ ကရင္ရုိးရာ တာလေပါ့ဟင္းကုိ ခ်က္ေနသည္။
သမီးငယ္ကေတာ့ ပြဲေန ပြဲတုိင္မွာ ဝတ္ေလ့ဝတ္ထရွိတဲ့ 'စုမြန္ဝါး' လုိ႔ေခၚတဲ့ ကရင္သင္တုိင္းအက်ႌႏွင့္ အျဖဴအနီစပ္ ကရင္လုံခ်ည္ကုိ ဝတ္းရင္း အလွျပခန္းမွာ တေယာက္တည္း မွန္ကုိ ေရွ႕ေနာက္ၾကည့္ရင္း .. တစ္ေယာက္တည္း အလုပ္ရႈပ္ေနသည္။
က်ေနာ္ကေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀) ေက်ာ္ ကြဲကြာသြားတဲ့ ဆရာမေလးကုိ ေတြ႕ရမည္ဆုိေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားေနသည္။
က်ေနာ္တုိ႔ တေတြ တုိင္းတစ္ပါးကုိေရာက္ေပမယ့္ ကုိယ့္ၿမုိ႕၊ ကုိယ္႔ရြာ ၊ ကုိယ့္ဓေလ့ကုိေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့တတ္ၾကပါ။
ၿပီးခဲ့တဲ့ သၾကၤန္ကဆုိ ကေနဒါေရာက္ ျမန္မာျပည္သားမ်ားေတြ႕ၾကဆုံးပြဲမွာ ဘီယာဘူးေတြ တေဖာင္းေဖာင္ ေဖာက္ၾကသည္။ စားပြဲေပၚမွာ ပုလင္းေရာင္စုံေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ဘဲကင္၊ ဆာေတ၊ ပုဇြန္ကင္၊ ကုိက္လန္ေၾကာ္ စတဲ့ ျပည့္ပအစားအစာေတြက ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ ဒါပေမယ့္ ျမန္မာျပည္ျဖစ္ ငါးရံ႕ေျခာက္ႏွင့္ပဲႀကီးေလာ္ကေတာ့ မေတြ႕ရပါ။
သို႔ေသာ္ က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာေတြရဲ႕ ေျပာေနၾကစကားေတြကေတာ့…
‘ငါတုိ႔ ေတာ စခန္းမွာ အတူသာက္ခဲ့တဲ့ ေခါင္ေရနဲ႕ ႂကြက္ေက်ာ္ကုိ သတိရလုိက္တာ’
‘အဲဒီတုန္းက ဒီေကာင္ေပါ့ .. ေခါင္ေရမူးလုိ္႔ တလမ္းလုံး အန္တာ ၊ ေဟ့ေကာင္း ေမ့သြားၿပီလား’
‘ ဘယ့္ေမ့ပါ့မလားကြာ… ၊ အဲဒီေနာက္ ေခါင္ရည္ဆုိ ေျပာသံၾကားတာနဲ႕ အန္ခ်င္ေနတယ္’
ဟား ဟား… ေတာ္စမ္းပါကြာ မင္းျပည္ပက ဘီယာေတြေတာင္ ရဲရဲႀကီးေသာက္ေနတာ ၊ ကရင္ေခါင္ေရ ကေတာ့ အေပ်ာ့ေလာက္ျဖစ္သြားပါၿပီ။
ငါၿပီးခဲ့တဲႏွစ္တုန္းက ျမန္မာျပည္ေရာက္ခိုက္ ၊ ရြာက မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ေခါင္ေရကို သတိရလုိ႔သြားေသာက္ၾကည့္တာ ..၊ ကေနဒါက ဘီယာနဲ႔ ဘယ္လဲႏုိင္မလဲကြာ ၊ ဒီဘီယာေတြ လႊင့္ေတာင္ ပစ္တယ္။
ဘီယာဘူးေတြသာ စကားနားလည္ရင္ အားနာစရာ သုိ႔ေသာ္ ဘီယာဘူးသာ မဟုတ္ ေရသန္႔ဘူးလည္း သည္ဝုိင္းမွာ မသက္သာ
‘မင္းတုိ႔ ကေနဒါေရာက္လုိ႔ ေရသန္႔ေတြ ဘာေတြ လုပ္ေနတာ တုိ႔ စခန္းမွာ တုန္းက ကန္ေရကုိပဲ ေသာက္ေနတာ မဟုတ္လားကြ ၊ မင္းတုိ႔ ေရးဘူးေတြက ကယ္မီကယ္ေတြနဲ႔ တုိ႕ေတာထဲက ေရကမွ ေအာ္ဂဲနစ္ စစ္စစ္’
ဟုတ္ ၊မဟုတ္ေတာ့ မသိ
သုိ႔ေသာ္ ကန္႕ကြက္သူ မရွိ အားလုံး ေထာက္ခံသလုိန႔ဲ ၿငိမ္ေနၾကသည္။
ဘာေၾကာင့္လဲ
မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ကုိ ၊
တုိင္းျပည္ခ်စ္စိတ္ကုိ
မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ ထက္သန္ေနသည့္အခါ သည္လုိပဲ ကုိယ့္ၿမဳိ႕ ကုိယ္ရြာ ကုိယ္ေဒသအေၾကာင္း ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ အေကာင္းေျပာၾကေပမည္။
က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ ၊ကေနဒါႏုိင္ငံလုိ နက္ကတုိင္ဝတ္တဲ့ တုိင္းျပည္ေရာက္ေပမယ့္ ၊ ကရင္သင္တုိင္းအက်ႋကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးဆဲျဖစ္သည္။
ကဲ..ဒါျဖင့္ မင္းတုိ႔ ျမန္မာျပည္ ျပန္ၾကမလား ေမးလွ်င္ေတာ့…၊
ဟဲေကာင္… ၊မင္းသိတယ္မဟုတ္လား…. မေျပာင္းလဲေသးဘူးေလ..၊စစ္တပ္က အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာ.. ျပန္ရင္ တုိ႔ နန္းစံသြားမွာေပါ့ ဟု ဆုိေပလိမ္မည္။
ဟုတ္သားပဲ
အိမ္္ကုိ သတိရတာ ၊
ေခါင္ေရကုိ သတိရတာ
အမ်ုိးေတြကုိ သတိရတာ
အဲဒါေတြနဲ႔ ဘာဆုိင္လုိ႔လဲ။
ဆရာမေလးသည္ ၈၈-အေရးအခင္းမျဖစ္ခင္က က်ေနာ္တုိ႔ရြာမွာ ကုိယ္ပုိင္ေဆးခန္းဖြင့္၍ သူ႕ဘဝကုိ စတင္ရပ္တည္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ရြာမွာ ဆရာဝန္ဆုိတာ တစ္ရြာမွာ တစ္ေယာက္ ေလာက္သာဆုိေတာ့ ၊ လူသိမ်ားသည္၊ ထင္ရွားသည္ ၊
ဆရာမေလးက ရုပ္ေခ်ာ အေျပာေကာင္းဆုိေတာ သူဆီသြားတဲ့ လူနာတုိင္း ေရာဂါ မေပ်ာက္သည္ မရွိ ဆရာမဆီ ေရာက္တာနဲ႔ ေရာဂါတစ္ဝက္သက္သာလုိျဖစ္သြားသည္။
၈၈-အေရးအခင္းျဖစ္ၿပီးေနာက္ ျပည္ေျပးေက်ာင္းသြားေတြနဲ႔အတူ ဒီမုိကေရးစီ တုိက္ပြဲဝင္ရင္း ထုိင္းနယ္စပ္ မဲေဆာက္ၿမဳိ႕တြင္ခုိလႈံကာ မယ္ေတာ္ေဆးခန္ကုိ စတင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့သည္။
ဆရာမေလးသည္ ၊ ေငြေၾကးကုိ ပဓာနမထား ၊ ေျချပတ္၊လက္ျပတ္၊မီးဖြား၊ စသည့္ေရာဂါ စုံကုိ အခမဲ့ ကုသေပးခဲ့သည္။
ေနာက္ပုိင္းတြင္း ဆရာမရဲ႕ ဂုဏ္သတင္း ပ်႕ံႏွံ႕ကာ ၊ ႏုိင္ငံတကာမွ ေထာက္ပံ့မႈျဖင့္ နယ္စပ္ေဒသတစ္ေလွ်ာက္ ျမန္မာျပည္သူတုိ႔ရဲ႕ အဓီက အားထားရသည့္
ေဆးရုံတစ္ရုံျဖစ္လာခဲ့သည္။ နယ္စပ္ေဒသတြင္ ေမြးဖြားေသာ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ အေျခခံပညာ အခမဲ့ေက်ာင္းမ်ားကုိ တည္ေထာင္ခဲ့သည္မွာ ယခုဆုိ ေက်ာင္းသား တစ္ေထာင္ေက်ာ္ကုိ ပညာသင္ၾကားေပးေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။
ဆရာမ၏ ထုိကဲ့သုိ႔ အမ်ားအက်ုိးကုိ တစုိက္မက္မက္ ေဆာင္ရြက္မႈေၾကာင့္ ဆစ္ဒနီၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆု အပါအဝင္ ႏုိင္ငံတကာမွ ဆုေပါင္း (၃၀) ေက်ာ္ကုိ လက္ခံရရိွထားသူျဖစ္သည္။
ဧည့္ခန္းထဲမွာ .. ကရင္ သင္တုိင္း အက်ႌကုိဝတ္ၿပီး ၊သမီးနဲ႔ဇနီးကုိ ထုိင္ေစာင့္ရင္း ဆရာမေလး အေၾကာင္းကုိ ေတြးေနလုိက္တာ သမီးအိမ္ေပၚက ဆင္းလာမွ အေတြမ်ား ျပတ္သြားသည္။
“ ေဖ..ေဖ.. သမီး ကရင္ သင္တုိင္ေလးနဲ႔ လွတယ္ မဟုတ္လား”
“လွပ သမီး လွပ… ဒါမွ ကရင္မေလး အစစ္” ဟု အားရပါးရေျပာလုိက္သည္။
မုိးကေလး တဖြဲဖြဲျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔မိသားစု …၊ ဆရာမေရာက္လာမည့္ ဗုဒၶရံသီဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းရွိရာ .. Richmond သုိ႔ ကားေမာင္းထြက္ခဲ့သည္။ ကားကက္စက္ထဲတြင္းလည္း ကရင္သီခ်င္းကုိ ဖြင့္ထားလုိက္သည္ ၊ ကားေမာင္းရင္း ေနာက္မွာ ထုိင္ၿပီးလုိက္ပါလာသည့္ ဇနီးကုိ ကားေနာက္ၾကည့္မွန္က ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ၊ ကရင္းသီခ်င္းကုိ ေခါင္းတညိမ့္ညိမ့္ျဖင့္ တီးလုံးလုိက္ေနသည္။
၁၁-နာရီးထုိးအခ်ိန္…
ဗုဒၶရံသီဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ ေရာက္ပါၿပီ ဖိတ္ထားေသာ ဧည့္သည္ေတာ္မ်ား ေတာ္ေတာ္စုံစုံလင္လင္ ေရာက္ေနၿပီ၊ ဆရာမလည္း ေရာက္ေနၿပီ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀)က ေဝးကြားသြားတဲ့ မိတ္ေေဟာင္းေဆြေဟာင္းေတြကုိ မိတ္ဆက္စကားေျပာေနသည္။
က်ေနာ္လည္း ျဖည္ျဖည္ခ်င္း ဆရာမနားကပ္သြားၿပီး ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္၊ ဆရာမက ဝမ္းပန္းတသာ ၊ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရင္း.. 'မင္းအရင္တုန္းကလုိပဲေနာ္' တဲ့..၊
ဆရာမ ဘာကုိ ဆုိလုိသည္မသိ..၊ က်ေနာ္စိ္တ္ထဲမွာေတာ့ ေပ်ာ္သြားသည္။
ထုိ႔ေနာက္ … ဗုဒၶရံသီ ဆရာေတာ္အားဆြမ္းဆက္ကပ္ၿပီး ဆရာမႏွင့္ ဗန္ကူးဘားေရာက္ ျမန္မာမိသားစုမ်ားျဖင့္ ေတြ႕ဆုံကာ စကားေျပာၾကသည္၊ ဆရာမသည္၊ သူရဲ႕ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကုိ ရွင္းျပသည္။
ဗန္ကူးဘားေရာက္ ျမန္မာမိသားစုမ်ားကလည္း ..ႏွစ္ေပါင္း (၂၀) ေက်ာ္မွ ျပန္လည္ေတြ႕ဆုံရေသာ ၊ ဆရာမကုိ လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ားေပးအပ္ခါ ..၊ ဆရာမ ျမန္မာျပည္မွ ယူလာေသာ တီးရွပ္မ်ားကုိ မ်ုိးခ်စ္လက္ေဆာင္ အျဖစ္ ဝယ္ယူၾကသည္။
က်ေနာ္တုိ႔ တေတြ ဘယ္လိုပင္ ဖြင့္ၿဖုိးတုိးတက္ေသာ တုိင္း၊ ႏုိင္ငံပင္ေရာက္ေနေသာ္လည္း ၊ယေန႔ ဆရာမ ေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္ႏွင့္ေတြ႕ဆုံပြဲကုိ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ေတြ ၊တုိင္းျပည္ ခ်စ္စိတ္ေတြ ရွိေနေသးပါလားဟု ေတြးေတာရင္း ဝမ္းသာၾကည္ႏူးေနမိပါေတာ့သည္။
No comments:
Post a Comment