တစ္…ႏွစ္..သုံး… ဆင္း….
ဝုန္း..ဝုန္း…ဝုန္း….။
တစ္…ႏွစ္..သုံး… ျပန္တက္..
ဝုန္း..ဝုန္း..ဝုန္း…..။
အထက္ပါအမိန္႔ေပးသံႏွင့္ကြ်ဲအုပ္.. ႏြားအုပ္ပမာ..
ေရတစ္အုိင္တည္းမွာ ေရးခ်ဳိး
ေနသူေတြကေတာ့ ေတာင္ငူ ရဲဖက္စခန္းမွာ ေထာင္က်ေနသာ
စာေရးသူရဲ့ ညီငယ္ႏွင့္ ရဲေဘာ္၊ရဲဘက္ အေယာက္ ( ၅၀) ခန္႔တုိ႔ရဲ့ အလုအယက္ ေရးခ်ဳိးဆင္းသံ
၊ ေရခ်ဳိးၿပီး သုံးမိနစ္ခန္႕ေလာက္မွာ ကုန္းေပၚသုိ႔ ျပန္တတ္သံ တုိ႔ပင္ျဖစ္ပါသည္။
တက္..ဆုိ ေနာက္က်လုိ္႔မရ.. အျမန္တက္ရသလုိ .. ဆင္းဆုိလဲ ေနာက္က်လုိ႔မရ.. အျမန္ဆင္းရ၊
တက္ရသည္။ ေနာက္က်ရင္.. နီးရာဒုတ္ျဖင့္ အရုိက္ခံရေတာ့သည္။
စာေရးသူ ရန္ကုန္ သာသနာ့တကၠသုိလ္ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္ မိခင္ျဖစ္သူသည္ ဆုိင္း မဆင့္ ဗုံ မဆင့္ တစ္ေယာက္တည္း ရန္ကုန္ကုိ
ေရာက္လာခဲ့သည္။ စာေရးသူလည္း အေမ ေရာက္လာေတာ့ တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ၿပီထင္တယ္ဟု စိတ္ပူမိပါသည္။
အဲဒီေခတ္က အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္တည္း ရန္ကုန္ႏွင့္
အညာ ခရီးသြားလာဖုိ႔က သိပ္မလြယ္လွ။ ရြာမွ ကားလမ္းမ
ေရာက္ဖုိ႔ အနည္းဆုံး (၃)နာရီေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရသည္။ ထုိမွတဆင့္ ျမင္ျခံ၊ ရန္ကုန္သုိ႔
အဆင့္ဆင့္ ကားစီးရသည္။ အသက္ႀကီးရင့္ေသာ အေမတစ္ေယာက္အတြက္ သိပ္လြယ္ကူေသာ ခရီးေတာ့မဟုတ္။
“ဦးဇင္း… ဦးဇင္း.. ဟံညြန္႕ကုိ ရဲေတြေခၚသြားလုိ႔..”
“ဘာ. ဘယ္လုိ..ဘာျဖစ္လုိ႔…”
“ဟံညြန္႕ကုိ ရြာလူႀကီးက ..စစ္ေျပးဆုိၿပီးတုိင္လုိ႔ ပုပၸါးကရဲေတြ လာဖမ္းသြားတာ..”
“ဟင္..ဟုတ္လား.. ခု.. ဟံညြန္႔ဘယ္မွာလဲ..?”
“အတိအက်ေတာ့ မသိဘူး… အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတတ္၊ ဆုိတတ္ရွိေအာင္.. ဦးဇင္းဆီ လုိက္လာတာ။
ရြာက လူႀကီးေတြ အၾကံေပးတာကေတာ့ .မင္းသား ရန္ကုန္က ဦးဇင္းေခၚၿပီး ..ဟံညြန္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့
မူရင္း တပ္စခန္းကုိ လုိက္လုိ႔ေျပာတာပဲ ဦးဇင္း။ “
“ကဲ ဒါဆုိလဲ.. ေမာင္ဟံညြန္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ ဆြာ စစ္တပ္ကုိ သြားစုံးစမ္းရမွာေပါ့”
“ဟုတ္မယ္.. ထင္တာပဲ ဦးဇင္း တပည့္ေတာ္ေတာ့ အတိအက် မသိေတာ့ပါဘူး”
“ကဲ..ကဲ..ဒါဆုိလည္း ညတြင္းခ်င္း ညရထားနဲ႔ အမွီလုိက္ရေအာင္…”
ထုိေနာက္.. အေမႏွင့္စာေရးသူတုိ႔ .. ခ်က္ျခင္းဆုိသလုိ. ညရထားျဖင့္ ရန္ကုန္မွ
ဆြာၿမဳိ႕သို႔ လုိက္ပါသြားခဲ့သည္။
အေမသည္ သားငယ္ ေမာင္ဟံညြန္႔အတြက္ ေသာကမ်ားေနသည္။ စိတ္ေတြလည္း ဂနာမၿငိမ္၊ ရဲေတြကုိ
တုိင္တဲ့ ရြာလူႀကီးကုိိလည္း မေက်နပ္ျဖစ္ကာ.. ငုိလုိက္.. ယုိလုိက္ျဖင့္ .. သား ေထာင္က်မွာကုိ
စုိးရိမ္စိတ္ ေတြ လြန္ကဲေနသည္။ စားေရးသူမွာ ရန္ကုန္ေနတာဆုိေတာ့ အေတြ႕အၾကဳံအနည္းငယ္ရွိေတာ့
အေမရဲ့ ေသာကေတြ သက္သာေအာင္ အနည္းငယ္ေျဖာင္းျဖရသည္။ အေမသားအတြက္ စိ္တ္မပူပါနဲ႕ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္
ဦးဇင္းေဆာင္ရြက္ ေပးပါမည္ဟု တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ေျဖာင္းျဖရသည္။
မိခင္ႀကီးရဲ့ ဘဝမ်က္ရည္ေတြကုိ ေျဖာင္းျဖရင္းျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ေက်းလတ္ေဒသ
ေတာသားမ်ားရဲ့ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း.. လမ္းေပ်ာက္ရပုံကုိ စဥ္းစားမိသည္။
စာေရးသူတုိ႔ မိသားစုသာ မဟုတ္ ၊ ရြာမွာရွိေသာ မိသားစုတုိင္းလုိလို ရြာမွာ ဘာမွ
မယ္မယ္ရရ အလုပ္ လုပ္စရာမရွိလုိ႔ သားေယာက်္ားေလး
အခ်ိန္တန္အရြယ္ေရာက္ရင္ တရြာတေျပထြက္ အလုပ္ လုပ္ရသည္ ၊ မိန္းကေလးမ်ား ေက်ာင္းဆက္ မတက္ႏုိင္လွ်င္
ရန္ကုန္သြားၿပီး အိမ္ေဖာ္လုပ္ရသသည္။
အျခားနယ္သုိ႔ လုပ္သူမ်ား ငွက္ဖ်ားမိလုိ႔ ဘဝဆုံးရႈံးရေသာ လူငယ္မ်ား ရွိသလုိ
၊ ညီေမာင္ ေမာင္ဟံညြန္႕လုိ႔ စစ္တပ္မွာ မေပ်ာ္လုိ႔ စစ္ေျပဘဝျဖင့္ ေထာင္က်ကာ.. ငွက္ဖ်ားမိ၍
ေသေသာ စစ္ျပန္မ်ားလည္း မေရတြက္ႏုိင္။ ေက်းလတ္ေဒသ ၊ ပညာေရးႏွိမ့္က်ရျခင္း၊ လုပ္စရာ အလုပ္ အကုိင္မရွိျခင္း၊
ငွက္ဖ်ားမိ၍ ဘဝဆုံး ပါးရျခင္းကုိ ႏုိင္ငံေတာ္ႏွင့္ က်န္းမာေရးငွာနတုိ႔ကုိ အၾကံျပဳႏုိင္ဖုိ႔အေတြးေခၚ
ပညာမရွိ၊ အခ်ဳိ႕ရွိိေသာ္လည္း နီးရာဓားကုိ ေၾကာက္ရ၍ ယုံကေလးလုိ႔ ႏွာေစေနသူမ်ားကလည္း
ဒုႏွင့္ေဒး။ ဗုဒၶဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈအရ ကုိယ့္အကုသုိလ္ကံေၾကာင့္ပဲဟု
စိတ္ကုိေျဖသိပ္ေနၾကရသည္။
စာေရးသူ ညီငယ္သည္လည္း လမ္ေလွ်ာက္ရင္း လမ္းေပ်ာက္သူမ်ားတြင့္ တစ္ေယာက္
အပါအဝင္ ျဖစ္သည္။ မိခင္ႀကီးသည္းလည္း ဖခင္ႀကီးဆုံးသြားၿပီးေနာက္
က်န္ခဲ့ေသာ ကေလးငါးေယာက္ကုိ ေသခ်ာ လမ္းခ်မျပဳႏုိင္။ စီးပြားေရးကလည္း အဆင္မေျပေတာ့ အကို၊
အမမ်ား ေက်ာင္းထြက္ၿပီး ၊ မိိခင္ကုိ ကူရသည္။ စာေရးသူႏွင့္ ညီငယ္ကုိ ေက်ာင္းဆက္ထားေသာ္လည္း
ညီငယ္သည္ ငါးတန္းေအာင္
ေသာအခါ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး မ်ားမၾကာခင္ စစ္ထဲေရာက္သြားျခင္းျဖစ္သည္။
ေသာအခါ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး မ်ားမၾကာခင္ စစ္ထဲေရာက္သြားျခင္းျဖစ္သည္။
၂။
“ဘယ္က သံႀကဳိးစာလဲ?”
“ဘယ္ကလည္းေတာ့ အတိအက် မသိဘူး အသက္မွီခ်င္ရင္ အျမန္လာခဲ့ပါတဲ့၊ ေတာင္ငူ ရဲဖက္စခန္း
တစ္ခုကပဲ”
ေမာ္ကြန္းထိမ္းရုံမွ သံႀကဳိးစာသည္ ရဲဖက္ စခန္းက ဆုိတာနဲ႔ သိလုိက္ပါၿပီ ေထာင္က်ေနေသာ ညီေမာင္ တစ္ခုခု ျဖစ္ၿပီးလုိ႔။ ရဲဖက္စခန္းမွာ
ညီေမာင္ တစ္ေယာက္ ေသးမ်ားသြားၿပီးလား စသည္ျဖင့္
အေတြးမ်ဳိးစုံးျဖင့္ ေက်ာင္းခြင့္တုိင္ကာ.. ညီေမာင္ရွိရာ ေတာင္ငူရဲဖက္ စခန္းသုိ႔ ဒုတိယအႀကိမ္ ေရာက္သြားျပန္သည္။
ဒီတစ္ခါေတာ့ အေရးႀကီးသည္မုိ႔ မိခင္ႀကီးကုိ ေနာက္မွ အေၾကာင္းၾကားၿပီး စာေရးသူကုိယ္တုိင္
ခ်က္ျခင္း ညီငယ္ဆီကုိ ေရာက္ေအာင္သြားၿပီးမွ မိခင္ႀကီးကုိ အေၾကာင္းၾကားရသည္။
မိခင္ႀကီးသည္ “စားစရာမရွိေသာ္လည္း ေရာ္စရာရွိရမည္” ဆုိတဲ့ ျမန္မာစကားလုိ႔
ညီငယ္ရဲ့ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ ကုသဖုိ႔အတြက္ ရွိစုမဲ့ ဘုိးဘြားပုိင္ေျမကုိေရာင္းကာ အထုပ္ပုိက္ကာ
ေတာင္ငူျပည္သူ႕ေဆးရုံသုိ႕ ေရာက္လာခဲ့သည္။ အေမသည္သားေဇာျဖင့္
မအိပ္မေန သားကုိျပဳစု ေစာင္းေရွာက္ကာ ၊ ကံေကာင္းေထာက္မ လုိ႔ ေသးမင္းလက္ထဲမွ သားရဲ့အသက္ကုိ
ကယ္တင္ႏုိင္ခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း အခ်ဳိ႕ ေငြမတတ္ႏုိင္လုိ႔
၊ေနာက္က လုိက္မယ့္သူမရွိလု႔ိ ၊ ေဆးရုံးေရာက္မွ ေသးၾကရတဲ့ ရဲေဘာ္၊ရဲဖက္မ်ားလည္း မနည္းလွပါ။
သုိ႕အတြက္ .. ျမန္မာျပည္မွ လူငယ္မ်ားကုိ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လမ္းမေပ်ာက္ရေအာင္
အရြယ္ေရာက္ လာေသာ လူပ်ဳိ၊ အပ်ဳိးကေလးမ်ာအတြက္ ဘဝရပ္တည္မႈ အတတ္ပညာမ်ား၊ ရဲဖက္စခန္းမွ
အသက္မဆုံးရႈံးသင့္ပဲ အသက္ေသးသြားရတဲ့စစ္ေျပမ်ားအတြက္ ျဖစ္သင့္ေသာ လူအခြင့္အေရးမ်ား။ စစ္သားမ်ားလည္း စစ္တပ္အတြင္း တန္းတူညီမွ်
ခံစားခြင့္မ်ား၊ ႏုိင္ငံေရး၊ ဘာသာေရး၊ အေတြးအေခၚမ်ား ျမႇင့္တင္သင့္ၿပီးဟု
စဥ္းစားမိရင္းျဖင့္… လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လမ္းေပ်ာက္ေနေသာ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္..။
No comments:
Post a Comment