ဒါေေတာင္ ျမတ္ဗုဒၶသာသနာျပင္ပမွာ ေရွးရုိးစြဲ ၊ ဇာတ္နိမ့္၊ ဇာတ္ျမင့္က လုံးလုံး မေပ်ာက္ေသး။
ဗုဒၶ မပြင့္ခင္က အေနာက္တုိင္းမဇၩိမမွာ ေရွးပေဝသဏီကတည္းက အရုိးစြဲ ခုိင္းလာတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းစနစ္က ဘုရင္းမ်ား တုိင္းသူျပည္သားမ်ားအေပၚ သက္ဦးဆံပုိင္ခဲ့သလုိ ခင္ပြန္းသည္ လင္ေယာက်္ားမ်ားကလည္း မိမိရဲ႕ ဇနီးမယားအေပၚ သက္ဦးဆံပုိင္ စုိးမုိး ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခြင့္ရွိခဲ့သည္။ အဲဒီေခတ္က အမ်ုိးသမီးမ်ား လင့္ၾသဇာမွန္သမွ် ရုိးက်ဳိး လုိက္နာၾကရသည္။ ေျခရင္း အလုပ္အေကြ်းအေနနဲ႔ အေစခံမ်ားသဖြယ္၊ ကြ်န္မ်ားသဖြယ္ လင္ကုိျပဳစုရသည္။ ဇနီးမယားက ငါးႏွစ္ေနလုိ႔မွ သား၊သမီးမထြန္းခါးလွ်င္ “ အျမဳံမ” ဟု ဆုိကာ မိဘအိမ္ကုိ ျပန္ပုိ႔ခြင့္ရွိသည္။ အဲဒီတုန္းက က်မတုိ႔ အမ်ဳိးသမီးမ်ား အႏွိမ္ခံဘဝျဖစ္ ခဲ့ရသည္။
က်မမူရင္းဘာသာက ျဗဟၼဏ ( ဟိႏၵဴ) ဘာသာ ၊ မ်ုိးရုိးက မဟာျဗဟၼဏမ်ုိးရုိး ၊ နာမည္ကေတာ့ ဓနဥၹာရီပါ။ ဗုဒၶပြင့္ထြန္းလာေတာ့ ၊ ဗုဒၶတရားေတာ္ေတြကုိ သက္ယုံၾကည္လုိ႔ ၊ ဗုဒၶဘာသာဝင္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ က်မ ပါရမီ အရင္းခံေၾကာင့္ ေျပာရမည္ ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားကုိ က်င့္ၾကံပြားမ်ားရင္းႏွင့္ က်မတစ္ေယာက္ ၊ သာမန္ အိမ္ရွင္ဇနီးမယား ဘဝျဖင့္ပင္ “ ေသာတာပန္ အရိယာ” တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။
က်မေယာက်ာ္းက ေရွးရုိးစြဲ ျဗဟၼဏဝါဒ တစ္ယူသန္သူ၊ဒါေၾကာင့္လည္း ၊ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ၿပီး ေသာတာပန္ အရိယာျဖစ္ေၾကာင္းကုိ က်မ ေယာက်ာ္းကုိ အသိမေပးခဲ့ပါ။
ဒီေနရာမွာ စကားစပ္လုိ႔ က်မတုိ႔ရဲ႕ ေရွးရုိးစြဲ မဟာျဗဟၼဝါဒ အေၾကာင္းကုိ အနည္ငယ္ ေျပာပါဦးမည္။ ျဗဟၼဏဆုိတာ ကမ႓ာဦးအစကတည္းက မဟာျဗဟၼာႀကီးရဲ႕ ခံတင္းက ေမြးဖြားဆင္းသက္လာလုိ႔ လူသားေတြအားလုံးထဲမွာ ျဗဟၼဏမ်ဳိးႏြယ္ဟာ အျမတ္ဆုံးဟု ယုံၾကည္ထားၾကသည္။ ပညာအရာမွာလည္း ျဗဟၼဏက်မ္းမ်ားမွာလာတဲ့ ေဝဒသုံးပုံသာလွ်င္
အျမင့္ဆုံး၊အျမတ္ဆုံး ဟု ယုံၾကည္ထားၾကသည္။
ဒါေၾကာင့္ ေခတ္ေႏွာင္းပုိင္းမွာ ေပၚထြန္းလားတဲ့ ခတၱိယ ၊သာကီဝင္မင္းမ်ုိး ၊မင္းႏြယ္မွ ေပၚထြန္းလာတဲ ဗုဒၶကုိ ျဗဟၼမ်ုိးႏြယ္းမ်ာက သိပ္အထင္းမႀကီးၾက။
ဗုဒၶကုိ အထင္းမႀကီးသူမ်ားထဲတြင္ က်မေယာက်ာ္း ဘာရဒြါဇလည္း အပါအဝင္ျဖစ္သည္။ က်မေယာက်္ားဟာ ဗုဒၶကုိ အထင္းမႀကီးရုံမွ်မက ၊ အထင္းေသးစကားေတာင္ တစ္ခါ တစ္ခါ ေျပာထြက္လာသည္။
ေျပာျပဦးမည္၊က်မမွာ ဓေလ့တစ္ခုရွိသည္၊ အမွတ္တမဲ့ ႏွာေခ် ၊ဆတ္လုိက္တုိင္း “ ဟတ္ခ်ဳိး.. ဗုေဒၶါ” ဟု အျမဲရြတ္ဆုိတတ္သည္။ ဒီလုိရြတ္ဆုိသံ ၾကားတုိင္ က်မေယာက်္ားက မႀကဳိက္ ၊ ရုိက္ပုတ္ျခင္းကုိ လုပ္တတ္သည္။ က်မ ေဒါသမျဖစ္တတ္ပါ ၊သည္းခံခြင့္လႊတ္တတ္ပါသည္။ က်မ ခႏၲိဝါဒီ ဗုဒၶရဲ႕ အရိယာေသာတာပန္ တပည့္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနၿပီးမဟုတ္လား။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ က်မေယာက်္ားက သူကုိးကြယ္တဲ့ ျဗဟၼဏ ငါးရာကုိ အိမ္မွာ ႏုိ႔ထမင္းဖိတ္ေကြ်းဖုိ႔ အစီအစဥ္ပြဲႀကီးတစ္ခုလုပ္လုိက္သည္။
ဒီပြဲႀကီးကုိမွာ က်မကုိ သူက ကတိတစ္ခု ေတာင္းလာသည္။ “ ခ်စ္ဇနီး ..၊ ငါတုိ႔ရဲ႕ ျဗဟၼဏေတြ ဧည့္ခံတဲ့ ပြဲမွာ ၊ေယာင္လုိ႔ေတာင္ “ ဗုေဒၶါ” လုိ႔ မတမိေစနဲ႔၊ ငါအရွက္ကြဲ လိပ္မယ္၊ ဒီပြဲမွာ ငါ့အရွက္ကုိခြဲရင္ေတာ့ မင္းကုိ သတ္ရလိမ့္မယ္” လုိ႔ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ သတိေပးလာသည္။ က်မလည္ စကားနည္း ရန္စဲဆုိသလို လြယ္လြယ္နဲ႔ ကတိေပးလုိက္မိသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာ့ အိမ္မွာ ျဗဟၼဏေတြ၊ က်မေယာက်ာ္းပုဏၰားမိတ္ေဆြးေတြ စုံစုံညီညီ ေရာက္လာၾကသည္။ က်မလည္း ထမင္းပြဲ ျပင္ေပးရင္ မေခ်ဆတ္မိေအာင္ သတိႀကီးစြာ ထားပါသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ႏြားႏုိ႔တစ္ခြက္ အမွတ္တမဲ့ ေမွာက္က်လုိ႔ ၊ေယာင္းယမ္းကာ “ နေမာ တႆ ဘဂဝေတာ အရဟေတာ၊ သမၼာသမၺဳဒၶႆ” ဟု အစအဆုံး ရြတ္ဆုိမိလုိက္သည္။
က်မရဲ႕ ဘုရားရွိခုိးသံလည္း ၾကားလုိက္ေရာ ၊ ဇာတ္ျမင့္ရယ္လုိ႔ ဘဝင္ နထင္ေသြးေရာက္ေနတဲ့ ပုဏၰား ဧည့္သည္ေတြ ဧည့္ခန္းမွာ ပြက္ေလာရုိက္သြားသည္။ “ ဗုဒၶကုိ တပည့္ခံတဲ၊ ျဗဟၼဏဇာတ္ပ်က္ရဲ႕ ထမင္းကုိ စားေတာ့ဘူး” လုိ႔ေအာ္ဟစ္ကာ ကဲ့ရဲ႕ ဆဲေရးကာ အလွ်ဳိလွ်ဳိထျပန္သြားၾကသည္။
က်မေယာက်္ားလည္း ဆတ္ဆတ္တုန္ေအာင္ ေဒါသျဖစ္ၿပီး က်မကုိ သန္႔လ်င္ျဖင့္ ခုတ္ပုိင္း ဖုိ႔ ခ်ိန္ရြယ္လုိက္သည္။
က်မေသရာမွာ မေၾကာက္ပါ ..၊သံလ်က္ ခ်ိန္ရြယ္ထားတဲ့ေယာက်္ားကုိ က်မ တည္းတည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲ “ သေဘာက် သလုိသာ လုပ္လုိက္ပါ၊ က်မေနနဲ႔ ဗုဒၶ လုိ႔ တ. မိတဲ့အတြက္ စုိးရိမ္ပူပန္စိတ္လည္း မရွိပါဘူး၊ ေနာင္တလည္း မရပါဘူး၊ က်မ ေသဖုိ႔ အဆင္သင့္ပါ” လုိ႔ ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာလုိက္မိသည္။
က်မရဲ႕ တည္ၿငိမ္မႈ ၊ျပတ္သားမႈ ၊ စုိးရိမ္ကင္းမႈ၊ ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟ ကင္းၿပီး ဣေႁႏၵရရကုိ ေတြ႕လုိက္ရေတာ့ သူစိတ္ေပ်ာင္းသြားသည္ ။ က်မကုိ သံလွ်က္ျဖင့္ ဆက္လက္မခ်ိန္ရြယ္ေတာ့။
သုိ႔ေသာ္လည္း သူရဲ႕ ဗုဒၶကုိ မုန္းတဲ့ ေဒါသက အခ်ိန္မေျပေသး၊ က်မကုိ မသတ္ဝံ့၊ မသတ္ရက္တာနဲ႔ ၊ က်မကုိ ဇာတ္ပ်က္လုပ္တယ္ဆုိတဲ့ စြဲခ်က္နဲ႔ ဗုဒၶကုိ ဝါဒခ်င္းၿပဳိင္ဖုိ႔ ေဇတန္ ေက်ာင္းေတာ္သုိ႔ သြားခဲ့သည္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်မေယာက်ာ္း ဘာရဒြါဇပုဏၰားႀကီးလည္း ဗုဒၶရဲ႕ သစၥာေလးပါးတရားေတာ္ကုိ နာၾကားလုိ႔ ဗုဒၶရဲ႕ အရိယာ ေသာတာပန္ သာဝက တစ္ေယာက္ျဖစ္သြားခဲ့သည္။
No comments:
Post a Comment