ျပစ္ဒဏ္ေပးေနသလုိပါပဲသမီး။
အိပ္ခ်င္စိတ္ မရွိတာနဲ႔ မ်က္စိဖြင့္ၿပီး ဟုိဟုိဒီဒီၾကည့္လုိက္ေတာ ရာသီဥတုက ဆုိးတုန္းပဲသမီး၊ ဒီေတာ့ အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာၾကာေလး အိပ္ရာထဲမွာ ဆက္ေကြးေနၿပီး ေတြးေနလုိက္တယ္။ ေဩာ္.. ရာသီေတြ အလီလီေျပာင္း လေတြ၊ႏွစ္ေတြေတာင္ ကုန္သြားတာလည္း သိပ္ျမန္ဆန္ပါ့လား ၊ သမီးတုိ႔လို ငယ္ငယ္ရြယ္ကဆုိ အိပ္ေကာင္း ၊ စားေကာင္းေပါ့။ တခါတေလ ေမေမအိပ္တာ ကုိရင္ေတြ ဆြမ္းခံထြက္တဲ့ အခ်ိန္ထိပဲ။
ခုေတာ့ အသက္အရြယ္ေလးရလာလုိ႔ မုိးမလင္းခင္ကတည္းက အိပ္ရာကထေနက်ျဖစ္ၿပီ။ဒီေတာ့လည္း ျမတ္စြာဘုရားကုိ ေသာက္ေတာ္ေရးကပ္၊ ဘုရားရွိခုိးေပါ့ကြယ္သမီး။ ဘုရားရွိခုိးၿပီး တစ္ေယာက္တည္း နံက္စာ စားေတာ့ အေတြးက သမီးေလးအေၾကာင္းပဲ ေရာက္ေရာက္ သြားတယ္။
အေတြးေတြက ပီပီျပင္ျပင္ လွလွပပေတြ မဟုတ္ကပါဘူး၊ ဝမ္းနည္း ေၾကကြဲစရာ အေတြးေတြႀကီးပါပဲ။
သမီးေလး ရြာမွာေနသြားတဲ့ ေနာက္ဆုံးကာလေတြမွာ ငုိငိုၿပီး အိ္ပ္ရာက ထတာမွတ္မိေသးလာ။ အိမ္ေရွ႕ တံခါးကုိ ပိတ္ထုိင္ၿပီး ရြာနေဘးရဲ့ စိုက္ခင္းျပင္ႀကီးကုိ ၾကည့္ကာ မ်က္ရည္ေတြ တလိမ့္လိမ့္စိးက်ေနတာေလ။
“ သမီးေလး ဘာျဖစ္လုိ႔ ငုိေနတာလဲ”
လုိ႔ ေမေမကေမးေတာ့။သမီးေလး တစ္ခါတစ္ေလ ေအးတိေအးစက္နဲ႔ တစ္ခါတစ္ေလလဲ
ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ျပန္ေျဖတတ္တယ္။
“ မသိဘူး” တဲ့။
သမီးတုိ႔အရြယ္က်ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ခံစားခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိမယ္ ဆုိတာ ေမေမသိပါတယ္။ ဒါေတြကုိ တစ္ကန္႕စီ ၊ တစ္ကန္႕စီ ခြဲျခားစီစစ္ဖုိ႔ လုိ္တယ္။ သမီးမွာ စီမံကိန္းေတြရွိမယ္။ စီမံကိန္းဆုိတာဟာလည္း တစ္ေန႕ တာအတြင္း ျဖစ္၊ ပ်က္ခဲ့တာေတြကုိ ေရာေမြၿပီး စိတ္ကူးရင္ ဖန္တီးမႈ တစ္ခုျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ဒီစိတ္ကူးေတြဟာ သမီးရဲ့ ဘဝခါးသီးမႈေတြကုိ ရုနု္းထြက္ဖုိ႔ စိတ္ကူးဆန္ဆန္ျဖစ္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ အာလုံး သမီးေခါင္းထဲမွာ ဝင္လာေတာ့ ဆႏၵေတြဟာ ျပင္ျပလာၿပီး သမီးရဲ့ရုပ္သြင္သ႑န္
ေျပာင္းလဲလာသည္ အထိ ေတာင္းဆုိ႔လာတာေပါ့သမီး။
လူေတြမွာ ဆႏၵေတြ၊ ေတာင္းဆုိမႈေတြမ်ားလာတဲ့အခါ.. လြမ္းဆြတ္ တမ္းတသတိရတဲ့အခါ.. အိမ္မက္ေတြ မက္တတ္တယ္တဲ့၊ သမီးေလး ကေနဒါမွာ အိမ္မက္ မမက္ဘူးလား။ သမီးေလးရဲ့ အိမ္မက္မွာ တစ္ခါတစ္ေလ ေမေမအေၾကာင္းမပါဘူးလား။ သမီးေလး အိမ္ကုိေရာ သတိရရဲ႕လာ။ ေမေမ့အေၾကာင္းေတြကုိေကာေတြးမိေသးလား။
ေမေမငယ္ငယ္တုန္းက ေဖေဖ့ ညီမတစ္ေယာက္ အိမ္မွာ ခဏတျဖဳတ္အိမ္မွာလားေနဖူးတယ္။ သူက ဝိညာဥ္ေလာက၊ စိတ္စြမ္းအင္၊ အၾကားအျမင္ေတြကုိ သိပ္ယုံတတ္တာ။ တစ္ခါတစ္ေလ အိမ္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိရင္ စိတ္ရဲ့ထူးျခားဆန္းၾကယ္တဲ့ တခုိးသတၱိေတြ အေၾကာင္းေျပာျပတယ္။
“ အေဝးေရာက္ေနတဲ့ လူတစ္ဦးကုိ ဆက္သြယ္ခ်င္ရင္ သူရဲ့ ဓာတ္ပုံကုိ ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ေမတၱာပုိ႔ လြတ္ရမယ္တဲ့” ဒီေန႔ညေတာ့ စာမေရးခင္ သူေျပာတဲ့အတုိင္းလုပ္ၾကည့္တယ္။ ဒီမွာကေတာ့ ညေန ၅-နာရီေပါ့ ၊ သမီးေလးတုိ႔ဆီမွာ နံက္ ၄-နာရီေလာက္ျဖစ္မွာေပါ့၊ သမီးေလး ေမေမကုိ ျမင္ရဲ႕လားဟင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေမေမ ေမတၱာပုိ႕သံေတြ ၾကားရဲ့လား။
ေမေမႀကီးကေတာ့ သမီးေလး ကေနဒါမွာ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းတစ္ခုမွာ သြားလာလႈပ္ရွားေနတဲ့ ပုံရိပ္ကုိ ဝုိးတုိ႔ဝါးတား ျမင္မိတယ္။ အေရာင္ အေသြးစုံလွတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ၾကားမွာ ေမေမတစ္ခ်က္တည္းနဲ႔ သမီးကုိ
ေရြးထုတ္လုိ႔ရတယ္။ ဘာျဖစ္လုိလဲဆုိေတာ့ သမီးေလးက ေမေမေနာက္ဆုံး ထုိးပဲလုိက္တဲ့ ပန္းေရာင္ သုိးေမြးအက်ၤီကုိ ဝတ္လုိ႔ေလ။
ဒါေပမယ့္ သမီးေလး မ်က္လုံးေတြထဲက စိတ္ခံစားခ်က္ေတြကုိ အကဲခတ္လုိက္ရဘူး ေပၚလာတဲ့ ပုံရိပ္က TV ထဲက ပုံရိပ္လုိ
ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။ သမီးေလး ကေနဒါကို သြားမယ္ဆုိေတာ့
ေမေမႀကီးက ရွိတဲ့ အေမြအနစ္ေတြေရာင္းၿပီး ပညာသင္စရိတ္
ေပးလုိက္ရမယ္ဆုိေတာ့ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အျငင္းအခုံျဖစ္ၾကေသး တယ္ေနာ္။
သမီးေလးက “သမီးဘဝကုိ တုိးတက္ျမင္မားၿပီး အေတြးသစ္ အျမင္သစ္ေတြ က်ယ္ျပန္လာေစခ်င္တယ္ဆုိရင္ ဖြင့္ၿဖဳိးတုိတက္မႈ
ေႏွးေကြးတဲ ဒီေနရာကေနရုံးထြက္ရမယ္တဲ့။
တကယ္ေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္းၿပီးစ ဆုိတာ.. ျပင္ပကမ႓ာေလာကႀကီးနဲ႔ မေတြ႕ထိ႕ရေသးဘူး၊ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တယ္သမီး၊ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာက အထက္တန္ေက်ာင္းၿပီးရင္ တက္သစ္စ လူငယ္ေတြအတြက္က ဘာမွ
ေရေရရာရာမရွိဘူးေလ။ သမီးေလးငယ္ငယ္တုန္းက ဆရာဝန္ႀကီး
ျဖစ္ခ်င္တယ္၊ အင္ဂ်င္နီယာႀကီး ျဖစ္ခ်င္တယ္ စတဲ့ ဝါသနာေတြကလည္း
ေပ်ာက္ခ်င္းလွ ေပ်ာက္ကုန္တယ္။ တစ္ခ်ိန္က သမီးေလး ေမွ်ာ္မွန္းထားတဲ့ ဆင္းရဲတဲ့ ပညာမတတ္တဲ့ လူငယ္ေတြကုိ ကူညီးခ်င္တဲ့ လူထုအက်ဳိးလုပ္ငန္း
ေတြကုိ လုပ္ခ်စ္တဲ့ စိ္တ္ဓာတ္ေတြေလ။
အခ်ိန္တုိအတြင္းမွာပဲ ..ဒီရည္မွန္းခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ကုန္တယ္.. ဒီေနရာအစားဝင္လာတာကေတာ့ အေငါ့ထူမႈ ၊ အထိက်န္စြားေနမႈနဲ႔၊ ေတြေဝမႈေတြပါပဲ။
တစ္ခါတေလ စိတ္တုိင္းမက်လုိ႔ သမီးကုိ ေျပာမိတယ္ဆုိရင္ သမီးေလး
ျပန္ေျပာလုိက္တဲ့ စကားေတြက ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ပဲ။
ေမေမႀကီးေျပာပာတဲ့ စကားေတြဟာ သမီးေလးနဲ႔ ထိပ္တုိက္ေတြ႔မယ္ဆုိတာ စဥ္စားမိၿပီးသားပါ။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ေမေမႀကီးနဲ႔ သမီး ထိပ္တုိက္ေတြ႕မယ့္ စကားမ်ဳိးကုိ ေရွာင္ခဲ့တယ္။
ဒီလုိျဖစ္လာၿပီးေနာက္.. သမီးေလးက ေဖေဖရွိရာ ကေနဒါကိုသြားၿပီး
ေက်ာင္းသြားတက္မယ္။ ေမေမ့ဆီကုိ ဘယ္ေတာ့မွာ ျပန္မလာေတာ့ဘူး၊ စာလဲ မေရးေတာ့ဘူးလုိ႔ ျခိ္မ္းေျခာက္ေတာ့တာပဲ။ သမီးက မသြားပါနဲ႔
ေမေမနဲ႔ပဲအတူေနပါလုိ႔ ေတာင္းပန္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင္းထားတယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုိပညာသြာသင္တာဟာ အသင့္ေတာ္ဆုံး စိတ္ကူးပဲလုိ႔
ေမေမကလည္း ေျပာလုိက္ေရာသမီးေလး ေယာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္သြား
တယ္။ အဲဒီေေနာ္မွာေတာ့ ေမေမနဲ႔သမီး အေပးအယူေတြ လုပ္ေတာ့တာပဲ။ တစ္ေန႔ ညေနထမင္း ဝုိင္မွာ ေျပာတယ္။
“ သမီး ကေနဒါကုိသြားေတာ့မယ္” တဲ့။
ေမေမႀကီး .. ဘာတစ္ခြင္းမွ မေျပာပဲ.. လက္ခံတဲ့သေဘာေလာက္သာျပ
ခဲ့တယ္။ ေမေမ မျဖစ္ေစခ်င္တာက သမီးေလး ခ်ီတုံခ်တုံျဖစ္ေနတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကုိ ဇြတ္မွိတ္ၿပီး ဖက္တြယ္ လုိက္ရတဲ့အျဖစ္ ကုိ ေရာက္သြားမွာကုိပဲ။ အဲဒီေနာက္ သီတင္းတပတ္အတြင္းမွာ သမီးေလး ကေနဒါသြားေရးကိစၥ ဆက္ေျပာလာတယ္။
“သမီးကေနဒါမွာ ေဖေဖနဲ႔သြားေနမယ္ဆုိရင္ အနည္းဆုံး ဘာသာစကား တမ်ဳိးတတ္လာမယ္။ ဒီမွာက အလုပ္အကုိင္မရွိပဲ တန္ဖုိးရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြ အလဟႆျဖဳန္ေနရာ ေရာက္တယ္” ဒီစကားမ်ဳိးကုုိ ထပ္တလဲလဲ စြဲစြဲလမ္းလမ္းေျပလာတယ္။
သမီး အခ်ိန္ဆုိတာ အတုိင္းအတာတစ္ခုထိ ေစာင့္ရတယ္ ၊ ဘဝဆုိတာ အေျပၿပဳိင္းပြဲမဟုတ္ဘူး။ ဘဝဆုိတာ ျမွာပစ္ၿပိုင္ပြဲတစ္ခုလုိပဲ။ အခ်ိန္ေခြ်တာရုံနဲ႔ ဘာမွ မထိေရာက္ဘူး။ တကယ္တမ္း အေရးႀကီး တာက ပစ္မွတ္ကုိ တည့္တည့္ မွန္ေအာင္ ပစ္ႏုိင္ဖုိ႔ မဟုတ္လား။ ဒီလုိေျပာေတာ့ သမီးေလး ေဒါသပုံထၿပီး မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေဒါသအုိး ေပါက္ကြဲေတာ့တာပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ တုိ႔သားအမိဟာ ေျမျမဳပ္မုိင္းတစ္လုံးျမွဳပ္ထားတဲ့ ကြင္းတစ္ကြင္းထဲက စစ္သား ႏွစ္ေယာက္လုိျဖစ္ေနတာ။ သီတင္းပတ္ေပါင္းမ်ားစြာ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဒီေျမျမွဳပ္မုိင္းႀကီးကုိ မနင္းမိေအာင္ သတိႀကီးစြာေနခဲ့တယ္။ဒီမုိင္းဗုံး ဘယ္မယ္ရွိတယ္ဆုိတာ ေပါက္ကြဲရင္ ဘာျဖစ္မယ္ဆုိတာ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ လုံး သိေနခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေယာက္တစ္ကြဲ ဆီေလွ်ာက္ေနၾကတယ္ေလ။
တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေၾကာက္ေနတာ ဒီမုိင္းဗုန္းမဟုတ္ဘူ အျခား အေၾကာင္း အရာတစ္ခုလုိလုိ ဟန္ေဆာင္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ဆုံး အဲဒီမုိင္းဗုံးေပါက္ကြဲတဲ့အခါ သမီးေလးဟာ ရိႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုိေၾကြးၿပီး ေမေမ ဘာဆုိဘာမွ နားမလည္ဘူး ၊ နားလည္းမွာလည္း မဟုတ္းဘူးလုိ႔ စြတ္စြဲေတာ့တာပဲ။ ဒီေတာ ေမေမ ဘာတတ္ႏုိင္မွာလဲ ၊ တတ္ႏုိင္တာ တစ္ခုပဲရွိတယ္ ေမေမဘယ္ေလာက္ စိတ္ထိခုိက္တယ္ဆုိတာ သမီးေလး မျမင္သာေအာင္ ဖုံးကြယ္ထားဖို႔ပဲ။
သမီးေလးရဲ့ ေဖေဖ အေၾကာင္းကုိ ဘာမွ သမီးကုိ ဘာမွ မေျပာျပခဲ့ဘူး သမီးေလး ကုိယ္ဝန္ရၿပီး ေနာက္ပုိင္ သမီးေဖေဖ ေနာက္ပုိင္းဇာတ္လမ္းေတြ
ေျပာမျပရေသးဘူးေနာ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပိး ေမေမ့မွာ ဘာမွခံစားခ်က္ ႀကီးႀကီးမားမားမရွိပါဘူး။ ဒီအေၾကာင္းေတြကုိ အရင္က တစ္ခါမွ မေျပာခဲဘူးေနာ္ ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ရွက္ကုိရွက္ ကန္းျဖစ္ေနလုိ႔ ၊ ကုိယ့္မာနကုိလည္း ထိမ္းလုိ႕ေပါ့။
သမီးေလးငယ္စဥ္ဘဝက သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္
ေနခဲ့ၾကတယ္။ သမီးဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ပါ။ သမီးကေလး အေတြးေတြက သဘာဝဆန္းတယ္။ လူေတြ ဘယ္လုိျ႔ဖစ္တာလဲတဲ့။
သမီးကုိ ေမေမက ေမြးတာလား။ ေမြးစားတာလားတဲ့ ေစာေစာပုိင္းကေတာ့ ေမေမနဲ႔ သမီးတုိ႕ရဲ့ အေတြးအျမင္ ကြာဟမႈကုိ သတိမထာမိဘူး။
ေမေမေတြးထင္ထားတာက သမီးနဲ႔ေမေမဟာ ၾကယ္တာရာနဲ႔ လမင္းလုိ ညတုိင္း ညတုိင္းမွာ အတူျဖစ္ေနရမယ္လုိ႔ ခံယူထားတာကုိ။
အေဖရဲ့ အကုသို္လ္ေတြဟာ ကေလးေတြအေပၚ က်ေရာက္္တတ္တယ္လုိ႔ ဆုိရုိးစကား တစ္ရပ္ရွိတယ္။ ဒီစကားဟာ တကယ္မွန္တာပဲ။ဒီေတာ့ ျပစ္မႈ ကြင္းဆက္ေတြ ဘယ္ေနရာက အစျပဳခဲ့သလဲ။ ေဖေဖ့ဆီက အစျပဳခဲ့သလား။ ဒါေတြရဲ့ ေနာက္ကြယ္မွာ တစ္ခုခုရွိေနသလား။
တစ္ခါက ဆရာေတာ္တပါးေရတဲ့ ကံဆုိတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ကုိ ဖတ္ဖူးတယ္။ အရာအားလုံးဟာ ကုိယ္ဖန္တီးလုိ႔ ျဖစ္လာတဲ့။ ယခုလက္ရွိ တုိ႔တေတြ
ျဖစ္၊ပ်က္ေနရတာဟာ အတိတ္ရဲ့ လုပ္ရပ္ေတြေၾကာင့္တဲ့။ တုိ႔ရဲ့ ကံၾကမၼာကုိ တုိ႔ကုိယ္တုိင္းပဲ ပုံသြင္းခဲ့ၾကတာတဲ့။
ဒီတုိ႔ပုံသြင္းခဲ့ၾကတဲ့ အရႈပ္ထုပ္ႀကီးကုိ ဘယ္လုိေျဖရွင္းမလဲ။ ရွင္းဖုိ႔ဆုိတာလည္း ႀကုိးေတြက ခုိင္မာေနေတာ့
ျဖတ္ေတာက္ရခက္သားကြယ္။
ေမေမလည္း ေလာေလာဆယ္ စာေရးတာရပ္ဦးမွ။ အိပ္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီေနာ္..။
ဆက္ရန္...
No comments:
Post a Comment